Εγώ κι εγώ

Δημιουργός: ... άρα υπάρχω, Χρηστάκης Μπέστας

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[font=Lucida Sans Unicode][color=black]Έχει γιομίσει της ζωής σου το βιβλίο
με τις γραφές και ζωγραφιές των όσων είδες.
Κοιτάζοντάς το μεσ’ το χθες με καθελκύω
στα σκοτεινά, μνήμες πετούν, πυγολαμπίδες.

Κι’ ακόμη γράφεις... ζωγραφίζεις... μουντζουρώνεις...
κι έμαθες άπειρες να φτιάχνεις αποχρώσεις.
Μέρα τη μέρα σφίγγει ο βρόχος της αγχόνης
κι είσαι μουγκός τον όποιο λόγο κι αν αρθρώσεις.

Χάραζες ίσιες δυο γραμμές σε άσπρο φύλλο
κι έλεγες: ούτε στ’ άπειρο δεν θα συναντηθούν!
Ήταν τα λόγια ενός παιδιού, αθώου με ζήλο...
εκάη ο πάπυρος... τώρα, στις στάχτες κοινωνούν...

Και στα μηνίγγια σου σαν καταρράκτης σπάει
κάθε σου σκέψη για των πάντων! το επέκεινα...
Μα γαληνεύω σαν η αγάπη μου μιλάει...
σκεύη αγγίζοντας! παλιά... βαριά... και χάλκινα...

Έχεις ανάγκη να γυρνάς στα περασμένα
να φτάσεις ως τις παρυφές τ’ ομφάλιου λώρου!
Έχω ανάγκη να σε βρω! κι εσύ εμένα!
αντίθετα κινούμενοι... της ίδιας λεωφόρου...

Μίλα! μη στέκεσαι βουβός μπρος ‘τον καθρέφτη
πειράχτηκες που άρχισα να σου αντιμιλώ;
Σσσσσς... τον πεινασμένο δίκασαν για μια μπουκιά σαν «κλέφτη»
κι άλλον που ονειροπόλαγε τον δείχνουνε... «τρελό»...

Ξέρω... είναι φορές που και οι σκιές φοβούνται...
κλαίνε από τ’ άδικο... κι από τα δακρυγόνα...
Φεύγω... και θα στο ξαναπώ: «τα όνειρα δεν πωλούνται»
θα τα ξυπνήσω χαραή στην πάλη, στον αγώνα...[/font] [/color]

Δημοσίευση στο stixoi.info: 09-07-2010