Σεργιανίζει ο ουρανός

Δημιουργός: ατάλαντη

Πέρα από τις άλλες μπούρδες που έχω γράψει, αυτό θα θελα να το δω μελοποιημένο. Έτσι... για να μου φύγει η περιέργεια.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Η νύχτα σε καμάρωνε
Που γλυκοτραγουδούσες
Για το γιαγκίνι π’ άναβε
Εμένα σαν κοιτούσες

Κορμί κερένιο και μαβιά
Αχ ουρανέ μου μάτια
Για τ’ έρωτα είναι κλειδιά
Τα μυστικά δωμάτια

Και το φιλί σου άγιασμα
Στα χείλη ευλογημένο
Της πεθυμιάς το φάντασμα
Ξορκίζει μεθυσμένο

Σε λαχταρά ο νους σα βγαίνεις για σεργιάνι
Μες τα παζάρια που πουλάς
Τις αγκαλιές που μου χρωστάς
Με τις κλωστές της φυλακής μ’ έχεις υφάνει
Μ’ έχεις υφάνει ουρανέ

Τα δαχτυλίδια σου χρυσά
Τα ρούχα σου μετάξι
Για πλούτη η ψυχή διψά
Να μην ξενοκοιτάξει

Για σένα ακόμη κι ο Θεός
Απόγινε ζητιάνος
Από πανίσχυρος φτωχός
Ξυπόλυτος σουλτάνος

Πετώ χρυσά φλουριά στην κοίτη του Ιορδάνη
Για να γιατρέψω με γητειές
Της σαϊτιάς σου τις πληγές
Σελέμικα που ζεις σα βγαίνεις για σεργιάνι
Για σεργιάνι αχ ουρανέ



28-7-2010

Δημοσίευση στο stixoi.info: 28-07-2010