Μες σ' υφάσματα λευκά

Δημιουργός: ατάλαντη

Τι παπάρα έγραψα πάλι...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Στο χορό όλοι πηγαίνουν
Με μιαν άμαξα σπασμένη
Κι έναν δρόμο ακολουθούν
Μα εμένα δε με παίρνουν
Ούτε στο στερνό βαγόνι
Και με ρίχνουνε στη γη

Για τα πέρατα του κόσμου
Ξεκινώ αλαφιασμένη
Τους φονιάδες μου να βρω
Μοίρα την κλωστή σου δως μου
Στην καρδιά μου να τη δέσω
Σαν θα κάνω προσευχή

Στα μισά του δρόμου βρίσκω
Αλαβάστρινη καρφίτσα
Και στο στόμα τη φορώ
Για της τύχης μου το ρίσκο
Τον Θεό μου όταν γυρεύω
Να ’ναι ο όρκος μου σεπτός

Με την δύση ξαποσταίνω
Δίπλα σε χρυσό πηγάδι
Που κοντά του με καλεί
Και τα μάτια μου χορταίνω
Σαν κοιτάζω το νερό του
Κι είν’ ο άνεμος ζεστός

Το ξημέρωμα με φέρνει
Μπρος σε γυάλινο παλάτι
Με σαρανταδυό αυλές
Μες στα σπλάχνα του με παίρνει
Σε κρεβάτι από βελούδο
Και με ντύνει στα λευκά

Τότε φάνηκαν δεμένοι
Κείνοι που με ‘ρίξαν κάτω
Να πεθάνω να χαθώ
Σ’ άμαξα πια ρημαγμένη
Και ‘γω του θανάτου ντάμα
Μες σ’ υφάσματα λευκά



29-7-2010

Δημοσίευση στο stixoi.info: 29-07-2010