Ναυαγιο

Δημιουργός: curious

A happy vicar I might have been two hundred years ago,to preach upon eternal doom and watch my walnuts grow .E.B.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Αδαμαστος , σκληρη σαν πετρα η καρδια.

Ψεμα μεγαλο ! Δεν ηταν πετρα η καρδια.

Πετρα ηταν το ψεμα και τα κυματα ,

θαλασσα μαυρη , εχθρικη με βραχια αιχμηρα

και πανω τους τα ονειρα σκληρα ,

αδυσωπητα συνθλιβησαν .


Τα ρευματα υπουλα και δυνατα ,

τα χερια αδυναμα , σε βραχια μαυρα , κοφτερα ,

κοπηκαν και τσακιστηκαν .

Κι ολα αυτα , μεσα σε μια στιγμη ,

που μοιαζει με αιωνια καταδικη .


Τωρα , στο ναυαγιο κοραλλια κι αν φυτρωνουν ,

μεσα στο σαπιο το κουφαρι ,

δεν θα γεννηθει ποτε ζωη ,
.
ποτε δικη του , μονο δανεικη .

Και σε χιλια ετη σκοτεινα ,

ισως κλεισει η πληγη .


Μα , ο ανεμος , ακομη πιο σκληρος ,

πανω του , παταει κι αυτος

και το νεκρο ναυαγιο, σε ακομη πιο βαθια νερα ,

θαβει και παραχωνει .


Ταφος απεραντος και ζωντανος .

Σαν της Δρακαινας τ' αγκαθι ,

με δηλητηριο πικρο ,

το ναυαγιο-κουφαρι , συνεχεια το ματωνει .


Κι οπως η νυχτα απλωνει πεπλο πενθιμο ,

σε διχτυα αλμυρας ,ατσαλινα κι αγκυλωτα ,

τυλιγεται ενα θλιβερο φεγγαρι ,

που σιωπηλα αναστεναζει και πονα

κι ενα τελος , να τελειωσει προσδοκα ,

μα ο θανατος θα φευγει μακρια ,

δεν θα λυτρωνει .


Τοση θλιψη , ουτε ο θανατος χωρα ,

θελει αλλου να παει , να ξημερωσει .

Το μεγα αγριμι , τον πονο της ανθρωπινης ψυχης ,

δεν ημερωνει .

Δημοσίευση στο stixoi.info: 22-08-2010