Δαπάνες

Δημιουργός: στίχος, Χριστίνα ( Μαβιά Ηχώ )

Εις μνήμην ...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Σ ' ένα ξερόνησο, είχες πει , να μένεις ξαπλωμένος
του ανθρώπου αλλάζει η μοίρα του, όταν τον λησμονάς
Στο παραμύθι ζωντανός κι αλήθεια πεθαμένος
Ποιά ξόρκια τους μπερδεύτηκαν κι αντί να ζείς, γερνάς

Άνεμοι σπρώχνουν το νερό, φωτιά που καίει τα μάτια
μα μέσα σου λιγόστεψε ο αέρας και το φως
Λεχώνα η σάρκα που έβγαλε λυωμένη την πραμάτεια
πάνω στον πάγκο που έσφαξε τ' αγρίμι ο κυνηγός

Χρόνια θα φεύγουν σα στιγμές κι οι ώρες σου σα χρόνια
βροχές που θα στενάζουνε μεσ' στον ωκεανό
οι φλέβες τους θα σκάβουνε τα κρύα σου σεντόνια
κι η νύχτα θα σε ξαγρυπνάει με τέμπο σιγανό

Η θάλασσα σε ξέβρασε σε ήλιο νεκροθάφτη
καιροί που σε μαντάλωσαν σε μιά άδεντρη γωνιά
Παλιόχρονα σου φέρανε στο σφύριγμα του ναύτη
την άμμο, που σε τύφλωσε και σ' έφτιαξε φονιά

Σάπισε η μέρα μοιάζοντας στης μοίρας σου τη σκόνη
μεσ' στα σκληρά τοπία της, μακρυά διαδρομή
Μα τώρα ετοιμοθάνατη μια λέξη σε σηκώνει
πάνω από τον ορίζοντα ,σαν κάθετη γραμμή

Φεγγάρια που στα χρόνια σου τ' ασάλευτα έχεις χάσει
στους μαύρους καταρράχτες τους, παραίσθηση πικρή
στο λίκνο της σε κοίμισε κι εκεί σ' έχει ξεχάσει
και μόνο ο αγέρας ο κακός, σαν τύψη, θα σε βρεί.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 13-09-2010