Μήνα Δεκέμβριο , τότε που άρχιζα να ζω

Δημιουργός: giannis0911, X.Ι

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[I]Κι αφού απόψε δεν μπορώ
γιατί είσαι μακριά μου
να σου λεηλατώ,
την κάθε του κορμιού σου σπιθαμή
θα σου λεηλατώ τις σκέψεις σου
με λόγια ερωτικά
και θα κυριαρχώ των αισθημάτων σου.

Κοίτα .

Είναι ο έρωτας που ζει
και δεν του βάρυνε τα βλέφαρα ο ύπνος .

Ούτε του κούρασε ο χρόνος τη ματιά .

Έχει την ίδια λάμψη
όπως όταν σε πρωτοαντίκρυσε να έρχεσαι .

Θυμάσαι ;

Με τα μακριά σου κόκκινα μαλλιά
ηλιοβασίλεμα να κουβαλάς στη πλάτη
κι ύστερα με το βλέμμα σου με σταύρωσες.

Ανοίξανε οι ουρανοί και έβρεχε .

Κι εμείς οι δυό
κάτω απ’ τη βροχή
με βλέμματα καρφιά
ανοίγαμε πληγές .

Θαρρείς πως έβρεχε αγάπη ο ουρανός .

Μουσκέψαμε ως το κόκαλο .

Τα αισθήματα αιμορραγούσαν γύρω μας
στον αέρα αποζητώντας λύτρωση .

Απ’ το μαρτύριο του σταυρού .

Μ’ ένα φιλί .

Σημάνανε οι καμπάνες την ανάσταση .

Μήνα Δεκέμβριο , τότε που άρχιζα να ζω . [/I]

Δημοσίευση στο stixoi.info: 07-10-2010