Η στιγμη

Δημιουργός: curious

A happy vicar I might have been two hundred years ago,to preach upon eternal doom and watch my walnuts grow .E.B.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Μια σφαιρα , δυο σφαιρες , γυριζει τριζοντας η μυλη ,

ασμα ασματων ο υμνος στη ζωη ,

η ζωη εν ταφω , βιαια τερματιζει .

Αλφα και Ωμεγα , ενδιαμεσα , ψηφια στριμωγμενα .

Ναδιρ-Ζενιθ , η παλιρροια την αμπωτη αφοπλιζει .

Εννοιες αντιθετες και αναμεσα σε ορισμους επιστημονικους ,

τους αριθμους που αντιστοιχουν σε καθε λεξη , δεν τους ακους ,

ηχοι και σιωπες , συμπλεγμα ενα , σε νοτες- κωδικες ,

υπερτονισμενα , κλειδια αξεδιαλεχτα μεταξυ τους ,

θυρα σ ' αφθαρτους ηχους , συχναζουν στο παντου και πουθενα ,

τα σκιερα , αορατως ηχηρα .




Μετρησαμε την αποσταση μεταξυ γης και σεληνης.

Σ ' ενα εκκρεμες συμπαντικο , ο Φοβος και η Δεινη

σαν δορυφοροι ριφθησαν , φρενο για την στιγμη ,

σκιες παριστανται στην μνημη .

Ηφαιστειο εκρηγνυται , λαβα εξακοντιζει ,

αμετρητα εαν , εφοσον και γιατι ---λαβα για την μνημη---

και στην στρατοσφαιρα του νου , θραυσματα μετεωριτη .

που φλεγονται ... αργα .

Σαν σωματα στη γη πριν να καταλυσουν ,

τις σταχτες τους σκορπουν , ολες του συμπαντος ,

τις ανειπωτες πληγες εξωραιζουν .




Η λογικη αποκοιμηθηκε απ' του Ορφεα , την ουρανια μελωδια ,

ο καρπος , ο πλουσιος της γης , χωρις του φυλακα ,

του ακοιμητου , την προστασια . ολοκληρος να φαγωθει ,

στο απειρο ν ' αποδωθει , ποτε να μην στερευει η πρωτη ουσια ,

ανοθευτη να προσφερεται , να διαθλαται και να επιστρεφει .



Απλωνει φτερα για να πεταξει η στιγμη ,

πως να κρατησει ο,τι μπορει , σε μια ριπη πεταγματος ,

ξεγελασμα , χαιρετισμο στην αβυσσο .

Κι ο,τι εταξες , καθολοκληρια ,που αντιμαχεται το υστερο γιατι ,

αργα πλεον , δεν αλλαζει μοιρα η πορεια .

Σε ο,τι σκορπισε πυρακτωμενο και ασβεστο ,

να καιγεται ακομη , σε οποια ανυδρη εξηγηση ,

ανεχτιμητο να λιωνει .

Δεν προλαβε την αξια του ν 'αντιταξει , νομισε , ειχε απλετο ,

αξοδευτο καιρο , ξοδευτηκε , μεριδιο αληχτο εξαργυρωνει .




Η στιγμη , ληξη σε ιεροσυλο βωμο , το τελος δικαιωνει .

Απτοητη η ωρα --- αργυραμοιβος--- ζυγιζει τα λεπτα ,

αγνοει με ακριβεια απολυτη , απορριπτει την στιγμη ,

ασημαντη , την προσπερνα .

Ο,τι στερευει σε θαυμα απροσμενο , προσευχεται ,

ελπιδες αναλωνει , ρευμα θεοσταλτο να προσδοκα ,

τις ριζες του διψασμενες πλεκει αγχονη .

Τις εδεσαν γερα οι δεικτες , καθως αντιστροφα γυρνουσαν ,

τα σκιερα , αορατως ηχηρα μετρουσαν .




Η στιγμη μεταξυ γης , ουρανου και σεληνης ,

στο συμπαν να διαθλαται και να επιστρεφει

ο,τι μας εκλεψε στο χθες .

Και να κραταει δεσμιο , μονο ο,τι πρεπει ,

το αποδυναμωμενο , το οδυνηρο ο,τι στο τωρα

επιθυμει ο νους , επιλεκτικα να περισσευει .

Μονο το ομορφο κομματι της ζωης ανοθευτα να προσφερεται ,

να διαθλαται και να επιστρεφει , γαληνια πια η στιγμη

να ταξιδευει , στο απειρο ν ' αποδωθει ,

χωρις του φυλακα , του ακοιμητου , την προστασια .

Δημοσίευση στο stixoi.info: 15-10-2010