Πύρρεια Νίκη

Δημιουργός: ... άρα υπάρχω, Χρηστάκης Μπέστας

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[font=Lucida Sans Unicode][color=black]Σε μια καλύβα φωτεινή και στολισμένη
μες της ψυχής μου τ’ ομορφότερο τοπίο
πλάι στων ονείρων το μεγάλο μαυσωλείο
μια κούκλα ζει, μοναδική μα πληγωμένη.

Χρόνια την πόρτα είχα ν’ ανοίξω της καλύβας
κι είχα αφήσει μια φωτιά να σιγοκαίει...
-μόνες- βραδιές, την επισκέφτηκαν λαθραίοι
κι εγώ, τον ίσκιο της όταν φυσούσε λίβας...

Και σ’ όνειρο, βλέπω καπνό στην καμινάδα
ήταν ο ύπνος μου γεμάτος αγωνία
μα πιο μεγάλ’ η πρωινή αδημονία
μέχρι να δω μεσ’ απ’ του ξύλου τη σχισμάδα.

Βλέπω δυο μάτια λαμπερά και δακρυσμένα
χείλη που μίλαγαν για πόνο και για φόβο
να την τρομάξω πιο πολύ δεν είχα λόγο
κι απομακρύνθηκα μ’ αισθήματ’ ανθισμένα.

Ήταν μια κούκλα που είχ’ αγγίξει την ψυχή μου
την ερωτεύτηκα τη λάτρεψα με πάθος
είν’ η ζωή μας πόνος –κι όχι λάθος–
κι αυτή μια όαση στη μέση της ερήμου.

Απ’ το νερό της καρτερώ να ξεδιψάσω
μα σαν πλησίασα στης όχθης της τα χείλη
δεν καθρεφτίστηκα –σαν να ‘μαι αντιύλη–
και πίνω δάκρυα τη δίψα να πλαγιάσω...

Τη μέρα κρύβομαι –ήλιος να μη με βλέπει–
και καμηλιέρης τις νυχτιές –κίτρινης άμμου–
θα μαρτυρούν –νωπά– τα ίχνη απ’ τα δεσμά μου
πως πύρρεια νίκησαν τα «θέλω» μου, τα «πρέπει». [/font] [/color]

Δημοσίευση στο stixoi.info: 20-10-2010