Η Δουλτσινέα, εγώ

Δημιουργός: poetryf

http://www.youtube.com/watch?v=NY8RsRoHFlM

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Τον Δον- Κιχώτη μου για χρόνια περιμένω
στημένη, αγέρωχη και όπως πάντα νέα.
Σ’ ένα μπαλκόνι από ψευδαίσθηση φτιαγμένο
μασώ το μύθο μου , να ζήσει η Δουλτσινέα.

Βαλμένοι ανάστροφα οι ρόλοι στο μυαλό μου
-του αφοσιώθηκα μα εκείνος δεν με ξέρει-
Κι όλο τον σέρνω μια ζωή, σταυρό επ’ ώμου
που’ ναι το ξύλο του αιχμηρό σαν το μαχαίρι.

Σφάζοντας έτσι τα λεπτά, να ζήσει ο έρως
ενός ιππότη που τον έπλασα για’ μένα
πάνω στο άτι του, γενναίος καβαλιέρος
να πολεμάει το κακό, αφηνιασμένα.

Πέρα στην έρημο, οι μύλοι με εκδικούνται
φέρνουν με φόρα λίγη άμμο, να μυρίσω
Λίγο από εκείνον, να’ χουν κάτι να θυμούνται
μες στην κλεψύδρα μου, οι κόκκοι πριν τους χύσω.

Πού είσαι αγάπη μου, θεριεύει η φαντασία
λέω την ήττα μου με το όνομα της νίκης.
Κι από το θάνατο σου κλέβω αθανασία
για όταν έρθεις, ‘δω που πάντοτε ανήκεις.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 23-10-2010