Τι τάχα είπες σήμερα-γυναίκα πάθους

Δημιουργός: ΜΝΗΜΩΝ, ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΑΛΤΕΖΟΣ

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

12.11.11΄΄ 1/11/2010

Τι τάχα είπες σήμερα…… καινούργια μέρα τώρα…..
κι έριξες στάχτη πίσω σου και μπρος σου τα αστέρια,
θεριά του νου ανήμερα, οι μνήμες δίχως δώρα,
χαλκεύανε το μίσος σου και μπήγανε μαχαίρια…..

και τώρα πια ξεμείνανε, να αλυχτούν ξοπίσω,
Κασσάνδρες στα σκοτάδια τους και κέρβεροι της νύχτας,
οι ίσκιοι που σ’ αφήνανε, στο βαραθρώδες γείσο,
του χτες μέσα στα βράδυα τους, στα μάγια χαρτορίχτας ….

Και κοίταξες αδιάφορα, επάνω ‘πο το πλοίο,
τα βράχια που ξεμάκραιναν και το παλιό λιμάνι,
τις μνήμες που κατάφωρα, προσβάλλαν κάθε Θείο
και βλέποντάς σε δάκρυναν, με κάλπικη μελάνη….

Εμπρός σου νέα θάλασσα, εμπρός σου νέα μέρα,
το τώρα και το ύστερα, καινούργιες εμπειρίες,
ζήσης πελαγοθάλασσα, με άλλον πια αέρα,
με δίχως τα πρωθύστερα, σχήματα κι Ιστορίες….

Κι αυτή εδώ η πρόκληση, για να χαράξεις πλεύση,
της ύπαρξης καινούργια σου, είναι ζωής το σπέρμα,
στην ζήση σου η πρόσκληση, να ξαναζωντανέψει
με νιο σκαρί την φούρια σου και με ψυχή για έρμα….

11,11΄11΄΄ 3/11/2010

Αστέρια κι όνειρα στο μπλε, βελούδινό σου βλέμμα,
θρόνο του έρωτα χρυσό, σου στήσανε με ήλιο,
μέσα στο σύμπαν σου, κομπλέ, συμπλήρωμα στο στέμμα,
που ‘ναι το άλλο σου μισό, της νύχτας σου ειδύλλιο

και ρίχνεις πίσω τα μαλλιά, μ’ αφέλεια στην πλάτη
και ο σεισμός που προκαλείς, τον νου μας συγκλονίζει
κι είσαι η μόνη αγκαλιά, που πυρπολεί το μάτι,
ποτάμι είσαι απειλής, πόθους που πλημμυρίζει ,

στην φλόγα σου που πυρκαγιές, στα κύτταρα ανάβει,
καθώς λικνίζεις απαλά, στο βήμα σου την πλάση
και με κινήσεις σου αργές – του πόθου εργολάβοι –
βάφεις τα χείλη ροδαλά, με φως μελιού για βάση

κι η φούστα σου σαν περπατάς, λαχτάρες κυματίζει
και ξεπροβάλλουν οι μηροί, μ’ ερωτική λαγνεία,
που την σκορπάς και μας μεθάς, μ’ άρωμα που ζαλίζει,
γυναίκα πάθους ανθηρή, ματιών μας τυραγνία ….

Δημοσίευση στο stixoi.info: 03-11-2010