συνομωσια σιωπης

Δημιουργός: manospanou, manos panou

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Πίσω από τους καταρράκτες των ματιών σου
Κάθεται αμίλητη και σκεφτική η μάνα μου
Καρτεροντας να καταλάβω όσα εκείνη ξέρει
Για τα νιάτα της, για τους κόπους της, για τους φόβους της
Για τις συμβουλές της, που πια δεν πιάνουν τόπο

Εσύ, πού τριγυρνούσες όλα αυτά τα χρόνια χωρίς ύπνο, χωρίς νερό, χωρίς προορισμό;
Χωρίς ένα χαμόγελο;
Κι εδώ που ήλθες, πάλι θες να φύγεις

Και κυκλικά, αλλά σταθερά, πάντα κάτι θέλεις να μου πεις.
Κάτι που έρχεται.
Κάτι που φοβάσαι, χωρίς ακριβώς να ξέρεις.
Κάτι από μέσα, που δεν βγαίνει.
Αλλά που κάθεται στο λαρύγγι κόμπος.
Και που νομίζεις ότι έτσι απλά με ένα μου φιλί θα το φτυσεις.

Ενα ένα κυλούν.
Τα δακρυα απ τα μάτια σου
Δηλώνοντας άγνοια, καρτερία, συγχώρεση.
Ζητάς ένα «ναι » για ν’ αρχίσουμε από κάπου.
Κι εγώ όλο σωπαίνω.

Μέσα σ’ αυτό σου το βλέμμα
Βλέπω το άδειασμα σου
Βλέπω τη συνομωσία σου
Βλέπω την ελπίδα σου
Βλέπω το παράπονο σου
Βλέπω την παράδοση των πάντων.

Όταν όμως γαντζώνεσαι επάνω μου
Φυσάει απ το παράθυρο μας εκείνο το μαγιατικο αεράκι.
Όταν γλυφεις την σκονη του καιρού απ τα βλεφαρα μου
Σαλπάρει αθόρυβα το πλοίο της γραμμής
Όταν διαλυεσαι σαν τον υδραργυρο στο σωμα μου
Αρχίζει η ψαλμωδία των Χαιρετισμών
Όταν ομολογεις οτι ειμαι ο μόνος που μπορώ και βλέπω τα καραβια που αρμενιζουν αναμεσα στα φρυδια σου.
Αρχίζω και μιλώ

Αυτό που ήθελες, έγινε.
Μέσα στην αγκαλιά μου.

Αυτό που φοβάσαι, θα γίνει.
Μέσα στην αγκαλιά σου.

Θα μ΄ απαρνηθεις

Τα μεσανυχτα που ειναι πέρα απ τα μεσανυχτα.
Βλεπουμε μονο αυτο που μας βλεπει.
Το πανισχυρο μηδεν και την απολυτα σεμνη μοναξια και καρτερικοτητα του.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 19-11-2010