Ελληνικό Ροκ Δημιουργός: tsiou Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info '''Κοιτούσα τις προάλλες τον ουρανό, και νόμιζα πως είδα κάτι ΤΡΥΠΕΣ εκεί ψηλά...και όντως υπήρχαν...κοιτώντας πιο πέρα όμως, κατάλαβα ότι κάποιες ήταν απλά ΜΑΥΡΟΙ ΚΥΚΛΟΙ με ένα ΣΤΡΟΓΓΥΛΟ ΚΙΤΡΙΝΟ μέσα τους...και δυστυχώς όλοι φαινόντουσαν ΕΚΤΟΣ ΜΑΧΗΣ.
Το έτος 2002 GR πρέπει να ήταν η χρόνια με τους περισσότερους ΑΠΟΝΤΕΣ από την ΕΛΛΗΝΙΣΤΑΝ σκηνή. Και είχαμε πάρει ως DE FACTO ότι το KENO στα ηχεία και τις καρδιές μας είναι το ΚΑΡΜΑ της ελληνικής μουσικής. Ότι είμαστε ΕΙΛΩΤΕΣ της ξενομανίας, όχι από ανάγκη, όχι από την ΚΑΘΟΔΟ ΤΩΝ ΜΥΡΙΩΝ αλλά από την επιλογή μιας ΥΠΟΓΕΙΑΣ ΤΡΟΧΙΑΣ. Σαν κάποιος μας έκανε ένα MAGIC DE SPELL και είμαστε ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΟΙ να ζούμε σε μιας ΣΚΙΑΣ το ΦΩΣ.
Οι Έλληνες ροκάδες, ΕΞΟΡΙΣΤΟΙ από τα δισκάδικα και τα FM, μπορεί να απαντηθούν μόνο σε κάποια λίγα MONITOR, τυχερών συλλεκτών και σερφερ του internet. Η μουσική που μας κρατάει ζωντανούς περνάει μια ΛΑΝΘΑΝΟΥΣΑ ΠΟΡΕΙΑ. Οι Έλληνες ως συνήθως ΠΡΑΣΣΕΙΝ ΑΛΟΓΑ, και μετά παριστάνουν τους ΨΟΦΙΟΥΣ ΚΟΡΙΟΥΣ.
Οι ΑΠΟΛΙΤΙΣΤΟΙ Έλληνες σαν TSOPANΟΙ που χορεύουν RAVE, παριστάνουμε τους ΣΑΜΑΤΙΣΤΑΣ όταν διασκεδάζουμε, αλλά είμαστε ΑΡΝΑΚΙΑ. Οι UNANS ζούμε ΕΝ ΑΓΝΟΙΑ και με ΠΕΤΡΙΝΕΣ ΨΥΧΕΣ, αλλά νιώθουμε ΚΑΤΑ ΦΑΝΤΑΣΙΑΝ ΥΓΙΕΙΣ και ευτυχής. Στην ουσία είμαστε ΜΑΡΙΟΝΕΤΕΣ που ΕΚΕΙΝΟΣ ΚΑΙ ΕΚΕΙΝΟΣ, οι ΣΥΝΗΘΕΙΣ ΥΠΟΠΤΟΙ μας ελέγχουν με την μουσική τους ΟΝΕΙΡΟΠΑΓΙΔΑ.
Μια μουσική ΧΑΟΤΙΚΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ που εξαπλώθηκε σαν ΜΑΥΡΗ ΜΑΓΙΟΝΕΖΑ, αλλά δεν είναι παρά ένα ΜΟΝΤΑΖ των ίδιων τετριμμένων στίχων και ρυθμών. Οι ΦΟΒΟΙ ΤΟΥ ΠΡΙΓΚΙΠΑ της ελληνικής νύχτας είναι αν θα ρίξει περισσότερα ‘λελούδια’ από τον διπλανό του. Η ΓΕΝΙΑ του ΧΑΟΥΣ δίπλα σε στοίβες από κόκκινα ΜΑΤΩΜΕΝΑ ΠΕΠΛΑ γαρύφαλλων στα πόδια των σκύλων. Οι περισσότεροι χαρούμενοι τρώνε ΟΝΥΞ και νομίζουν πως λύσανε το ΠΑΖΛ. Μήπως όμως όλα αυτά είναι απλά μια ΚΑΚΙΑ ΣΥΝΗΘΕΙΑ? Μήπως απλά είναι ΚΕΡΙΝΟΙ ΚΑΙΡΟΙ που θα λιώσουν όπως τα χιονιά ?
Εμείς πάντως νιώθουμε την κατάντια και ψηνόμαστε σαν ΜΩΡΑ ΣΤΗ ΦΩΤΙΑ. Είμαστε σαν τα ΜΕΘΥΣΜΕΝΑ ΞΩΤΙΚΑ αυτής της ΜΠΛΕ μουσικής... και νομίζουμε ότι ζούμε μια άσχημη ΦΑΡΣΑ. Ποιο ΠΛΑΣΜΑ μπορεί να έζησε αληθινές ΛΕΥΚΕΣ ΝΥΧΤΕΣ, ακούγοντας ΛΕΥΚΕΣ ΣΥΜΦΩΝΙΕΣ, χωρίς να φοράει ΜΑΣΚΕΣ και να μπορεί να τις ξεχάσει; Νιώθουμε ότι ΣΑΝ ΤΗ ΓΗ που έχει πολλά ΜΟΤΙVΟ, που έχει ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΕΠΟΧΕΣ, έτσι και όλα τα είδη μουσικής πρέπει να παίζουν.
Εκεί και μόνο, στα ΜΥΣΤΙΚΑ ΜΟΝΟΠΑΤΙΑ της καρδιάς μας που μας δείχνουν ΔΙΑΦΑΝΑ το δρόμο για τα μουσικά ΚΡΙΝΑ, εκεί μόνο τα αυτιά και τα μυαλά μας δε γίνονται κιμάς. Ευτυχώς υπάρχουν ΥΠΟΓΕΙΑ ΡΕΥΜΑΤΑ με ΜΕΝΤΟΡΕΣ της μουσικής που μας κρατάνε εδώ. ΣΧΟΙΝΟΒΑΤΕΣ της ζωής που παίζουν ΕΠΕΙΔΗ γουστάρουν!! Και παίζουν ΑΝΕΥ αποζημίωσης και με ΜΙΚΡΟ απήχηση. Τι και αν είσαι ΑΣΙΜΟΣ, κοντά στα τριάντα (..THIRTY DIRTY..!) και είσαι και LOST BODΥ. Τι και αν πληρώνεις για να βγάλεις και δίσκο που δεν θα πουλήσει;
Δυστυχώς όμως, το ΧΑΣΜΑ είναι μεγάλο! Από τα συγκροτήματα, τα ελαφρώς γνωστά δεν είναι καν 15 ενώ είναι πάνω 50 που αξίζουν πολλά. Όσο όμως και να το θέλεις, δεν μπορείς να καταφέρεις ΟΛΕΘΡΙΟ ΡΗΓΜΑ, ΕΝΑΝΤΙΑ στην PANX ROMANA/ANGLOSAXONA, μόνο με ΞΥΛΙΝΑ ΣΠΑΘΙΑ. Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΚΙΝΗΣΗ πρέπει με ΕΝΔΕΛΕΧΕΙΑ να ορθώνει την ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ μας πιο έξυπνα. Το ΣΤΙΓΜΑ του 90 και του 80, η στροφή προς το κοινόβιο, μας έκανε ΧΡΟΝΟΦΥΓΑΔΕΣ.
Μια ΓΛΥΚΙΑ ΣΥΜΜΟΡΙΑ και ένας μαχητής, ξεκίνησε πάλι(έστω και στο ΠΑΡΑΠΕΝΤΕ) κάπου εκεί στις ΔΥΤΙΚΕΣ ΣΥΝΟΙΚΙΕΣ... Όλοι εμείς οι ΓΝΩΣΤΟΙ ΑΓΝΩΣΤΟΙ πειρατές, ΛΑΘΡΕΠΙΒΑΤΕΣ της σκηνής, παρέα με τους ακροατές αλλά κυρίως τους καλλιτέχνες που γράφουν θησαυρούς, τραγουδήσαμε δυνατά παρέα με το ΔΙΟΝΥΣΟ και πάλι το ΕΝΟΧΟ ΛΑ της εναλλακτικής σκηνής. Αυτό που πάντοτε είχαμε στο ΥΠΟΣΥΝΕΙΔΗΤΟ μας.
Ανάβουμε λοιπόν ξανά ΦΩΤΑ ΠΟΡΕΙΑΣ και ξεκινάμε να πάρουμε την ΡΕΒΑΝΣ, ΑΕΡΑ ΠΑΤΕΡΑ με ΡΙΦΙΦΙ! Και θα μας βρούνε όλους μπροστά τους με ΜΟΥΣΙΚΕΣ ΤΑΞΙΑΡΧΙΕΣ. Εμείς VERSUS εκείνων. Και θα ναι όλοι μαζί μας, από τους ΑΧΑΙΟΥΣ και το ΠΛΟΚΑΜΙ ΤΟΥ ΚΑΡΧΑΡΙΑ έως και τον ΚΟΥΡΕΑ μαζί με τους ΧΕΙΡΟΤΕΡΟΥΣ ΠΕΛΑΤΕΣ ΤΟΥ. Και τότε θα τυλίξουμε τους σκυλούς με ΠΙΣΣΑ ΚΑΙ ΠΟΥΠΟΥΛΑ, θα τους στειρώσουμε και θα τους δώσουμε στον μπόγια. Και τότε τα ΦΩΤΑ ΠΟΥ ΣΒΗΝΟΥΝ ίσως ξανανάψουν...
Το Ροκ θέλει μαγαζί με ροκανίδια ε; ...Μια ‘αποθήκη με ξύλο’ λοιπόν...Χμμμ, μήπως ο ποιητής εννοεί ένα Wood Stock αλλά Ελληνικά?! Μόνο που η δική μας ‘αποθήκη ξύλου’, θα έχει τους δικούς μας μόνο ΤΕΡΜΙΤΕΣ.
Ένα όνειρο ζωής? Μια πολυήμερη συναυλία-φεστιβάλ Ροκ, τύπου WoodStock, κάπου κοντά στην Αττική με όσους περισσότερους από τους δικούς μας γίνεται! Κατά προτίμηση κάπου που να υπάρχει ΑΜΜΟΣ και να έχει και ΦΥΚΙΑ;-) Με Τα ‘δικά μας παιδιά’, επειδή έτσι μας αρέσει...Πως σας φαίνεται; Παρακαλώ τον Άγιο ΒΑΣΙΛΗ να μου το φέρει για δώρο Χριστουγέννων, είτε χειμώνα, άνοιξη ή καλοκαίρι!''
Δεν το έγραψα εγώ αλλά το βρήκα στο νετ και μου άρεσε. Δημοσίευση στο stixoi.info: 12-12-2010 | |