Μιλάει καλύτερα (όποιος μιλάει τελευταίος)

Δημιουργός: Ξεθωριασμένη Αστερόσκονη

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Οι άνθρωποι μια ζωή να κάνουν φασαρία.
Ουρλιάζουν, κορνάρουν, γελάνε δυνατά όταν πονάνε.
Τους ξεριζώνεις το λαρύγγι κι αυτοί ξεφυτρώνουν
Από το πουθενά για να πυροβολήσουν τη σιωπή σου.
Λόγια σαν αδυσώπητες σειρήνες στα αυτιά σου,
Καρφιά στην καρδιά σου, κάθε λέξη μια ουλή
Στη σιωπή που τρέχει να φύγει θαρρείς τρομαγμένη.
Οι άνθρωποι μια ζωή αρέσκονται στο να ακούνε
Την ηχώ τους. Η φωνή τους να πέφτει με φόρα στο κενό
Και σαν μπούμερανγκ και πάλι πίσω να γυρνάει.
Κλείσε όλη την ανθρωπότητα σε ένα μπουκάλι
Και να δεις που το γυαλί θα γίνει θρύψαλα
Από τις κραυγές τους. Άδειες λέξεις γεμίζουν
Το χρόνο, το χώρο, την ζωή μας που φεύγει.
Άνθρωποι πίσω από γραφεία, σε τρένα,
Σε τάξεις, σε τράπεζες, σε σπίτια, σε πολυκατοικίες.
Να μιλάνε πότε στο τηλέφωνο, πότε στο γείτονα που
Άργησε να μάθει τις τελευταίες εξελίξεις.
Να μιλάνε πού και πού στη μοναξιά τους.
Γλώσσες πολλές, πότε οικείες, πότε ξενόφερτες,
Πότε απαγορευμένες. Η γλώσσα του σώματος,
Του χρήματος, του ψέματος, της αυταπάτης.
Η γλώσσα του τίποτα γιατί στο τέλος της μέρας
Τα λόγια είναι που σε αδειάζουν. Άδειες καρδιές,
Το εγώ που φουσκώνει όσο η καρδιά ξεφουσκώνει.
Σαν αέρας η ουσία που μετάφερεται απ’την καρδιά
Στο ανούσιο, γιατί ο θόρυβος φοβίζει, παραπλανεί
Και στο τέλος κερδίζει.
Κερδίζει...
Η νίκη στο τέλος μετριέται, αγάπη μου.
Μετράω χαμένες στιγμές στο χάος του όχλου
Που συνεχίζει να αναλώνεται στις ίδιες χαώδεις διασκεδάσεις.
Ξεφτισμένα χαμόγελα μετράω,
Γιατί ο φακός αγαπάει αυτούς που κάνουν φασαρία,
Όμως η χαρά δεν χαρίζεται στο ψεύτικο
Γι’αυτό άδικος κόπος.
Χαραμίζεις τη φωνή σου άνθρωπε, άδικος κόπος.
Κι έμεις τ’Ανθρωπάκια που δεν μιλάμε πολύ,
Γελάμε δυνατά, με θόρυβο, στο τέλος.
Όταν όλοι οι υπόλοιποι έχουνε πια βραχνιάσει.
Τι με κοιτάς αγάπη μου συννεφιασμένος,
Μίλα όσο θες μέχρι να επιβάλεις τη φωνή σου.
Εμείς τα Ανθρωπάκια το ξέρουμε καλά πως μιλάει καλύτερα
Όποιος μιλάει τελευταίος.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 14-12-2010