Πριν σκεπαστώ

Δημιουργός: ... άρα υπάρχω, Χρηστάκης Μπέστας

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[font=Lucida Sans Unicode][color=black]
Όλες οι σκέψεις μου ας ντυθούν με λίγες λέξεις
να γίνουν λόγος και καθρέφτης του φωτός μου
στην «καλημέρα» μου, ν’ ανταπαντούν εντός μου:
«ανάγκης τέκνα είμαστε -και όχι έξης-».

Με τόλμη -και συνειδητά- να γίνει ο λόγος πράξη
και είν’ αυτές, που οριοθετούν τον κάθε χαρακτήρα
όταν θ’ αναλογίζομαι: -τι αποφάσεις πήρα-
να φτερουγίζει η καρδιά, να θέλει να πετάξει.

Τότε θα έχει σφραγιστεί για μένα το κισμέτ
θ’ αναπολώ τις εποχές που λόγιζα για άντρας
τον έρωτα που κρύφτηκε στο σώμα κάποιας χάντρας
το δάκρυ μου που ενώθηκε μ’ αλάτι απ’ το Θιβέτ.

Και την κιθάρα θα κρατώ βαθιά στην αγκαλιά μου
δίχως χορδές, σιωπηλή, μα θα μου λέει πολλά:
θα μοιάζουν με «Κατηγορώ» κι «Αλήθεια» του Ζολά
κι εγώ τους κόκκους θα μετρώ -πριν σκεπαστώ- της άμμου.

Τώρα βλέπω τους γέροντες να κάνουν το σταυρό τους
κάθε φορά που προσπερνούν κηδεία ή εκκλησιές
μα αν γεράσω, αδύναμα, θα σφίγγω τις γροθιές
σαν, κάθε λύπης και χαράς θ’ ακούω -εντός- τους κρότους.

Αφού όλα ετούτα θα συμβούν, -τα γράφει το κιτάπι-
και μια ζωή ‘ναι λιγοστή να ζήσω τις χαρές
θα κομματιάσω αυτή τη μια σ’ όσες μπορώ μικρές
κ’ ίσως, σε κάποια απ’ αυτές μεθύσω από Αγάπη. [/font] [/color]

Δημοσίευση στο stixoi.info: 26-12-2010