Φεμινίστριες

Δημιουργός: zpeponi, Νικος

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Περισσότερο απ’ όλα
απεχθάνομαι
την επιλεκτική αντίληψη
της πραγματικότητας
και την παντελή έλλειψη ευγνωμοσύνης.
Αν κοιτάξουμε γύρω μας,
όσο διαρκεί μιά μηδαμινή στιγμή,
μιά μόνο απ’ τις χιλιάδες στιγμές,
θα δούμε ότι:
Ζούμε σε σχετική ασφάλεια,
αρκετά μακρυά από Ταλιμπάν
και λοιπούς φανατικούς,
από λιοντάρια,
τίγρεις,
πιράνχας,
δεινόσαυρους,
κατσαρίδες,
κακό κρασί,
δέντρα που πέφτουν και σε σκοτώνουν,
ποτάμια που φουσκώνουν,
εγκληματίες,
κλέφτες,
απατεώνες,
τρελούς κλπ.
Έχουμε δαμάσει σε μεγάλο βαθμό
τις καταστροφικές ορέξεις της φύσης.
Έχουμε βρει τρόπο
να μην έχουν αγκάθια τα τριαντάφυλλα.
Ζούμε σε άνεση,
για να μην πω πολυτέλεια,
με γεμάτα ψυγεία,
γεμάτους σκουπιδοτενεκέδες,
στεγανές σκεπές,
με θέρμανση τον χειμώνα
και ψύξη το καλοκαίρι,
έχουμε δρόμους και πεζοδρόμια,
φως άπλετο,
νερό τρεχούμενο,
ζεστό και κρύο,
πάρκα,
πισίνες,
σπίτια,
αυτοκίνητα,
μηχανήματα, που αναλαμβάνουν σχεδόν όλες τις δουλειές.
Έχουμε πλοία που σε πάνε στις διακοπές
κι αεροπλάνα που σου δίνουν την δυνατότητα
να κάνεις έρωτα στο Παρίσι.
Έχουμε χειρούργους
που σώζουν άρρωστες καρδιές και πρόσωπα.
Έχουμε τηλεφωνικά δίκτυα,
που επιτρέπουν να ανταλλάξουμε συνταγές
και τοίχους που αντέχουν
να καρφώσουμε πάνω τους
τα κάδρα με τις φωτογραφίες του γάμου μας.
Όλα αυτά,
ή έστω τα περισσότερα,
έχουν ανακαλυφθεί από άντρες,
εξελιχθεί από άντρες,
προετοιμαστεί από άντρες,
τεθεί σε λειτουργία από άντρες,
χτιστεί από άντρες,
προφυλάσσονται από άντρες,
συντηρούνται από άντρες,
βελτιώνονται από άντρες,
διαιωνίζονται από άντρες.
Άντρες άσημους,
καραφλούς,
κοντούς,
χοντρούς,
άσχημους,
στραβωμούτσουνους,
σακατεμένους,
άγνωστους,
ανυπόλυπτους,
ανύπαρκτους.
Που δεν ξέρουν να λένε αστεία,
που δεν ξέρουν να χορεύουν,
ή που ντρέπονται,
που δεν γνωρίζουν τι σημαίνει να σ’ αγαπούν.
Με κορμιά σαπισμένα,
παραγεμισμένα ως απάνω
με φρίκη.
Και αλκοόλ
και τζόγο
και καπνό,
για να ξεχάσουν,
έστω για λίγο,
την μοναδική τους τύχη.
Διανοητικά στο ναδίρ,
από την αδιάκοπη σφαγή
σαράντα πέντε συναπτών έτων,
στα διάφορα εργοτάξια
απόσταξης ανθρώπων.
Που με κίνδυνο της ζωής τους,
χωρίς διέξοδο κι ελπίδα,
εργάζονται σ’ απάνθρωπες συνθήκες,
στα ορυχεία εξόρυξης μεταλλευμάτων,
πετρελαίου,
διαμαντιών,
στην αλιεία,
σε αγροκτήματα,
απορριματοφόρα,
κανάλια αποχέτευσης,
στον στρατό,
την αστυνομία,
την πυροσβεστική,
στις μεταφορές προϊόντων και ανθρώπων,
στις οικοδομές,
στην οδοποιΐα,
στα πυρηνικά και υδροηλεκτρικά εργοστάσια,
σ’ όλες σχεδόν τις νυχτερινές βάρδιες,
σε παντώς είδους σκληρές και δύσκολες εργασίες,
σε πληκτικές, επίπονες, εξουθενωτικές,
αδιάφορες, καταστροφικές, ηλίθιες εργασίες,
που σου ρουφούν το μεδούλι γουλιά-γουλιά.
Όλοι αντρες,
σε ποσοστό 99%,
που αρρωσταίνουν απ’ όλα αυτά,
που τρελαίνονται σιγά-σιγά,
που λιώνουν κι ασπρίζουν
και τα μαλλιά τους εξαφανίζονται
και στοιβάζονται στις κοιλιές τους
και στα μυαλά τους.
Που πεθαίνουν γρηγορότερα
από την διαρκή καταπόνιση.
Που σφαγιάζονται μεταξύ τους,
γιατί τότε τουλάχιστον κάποιος τους προσέχει.
Που καταλήγουν
να εύχονται να πεθάνουν το συντομότερο.

Μόνο και μόνο για ν’ ακούσουν από βολεμένες,
που στρογγυλοκάθονται σε πολυτελή, κλιματιζόμενα γραφεία,
σχεδόν πάντα κατά την διάρκεια της ημέρας,
ροδοκόκκινες απ’ το σαββατοκύριακο στην εξοχή,
καλλίγραμες απ’ το γυμναστήριο και την γιόγκα,
μπανιαρισμένες, φρέσκες, μυρωδάτες,
αεράτες, αγέρωχες, υπερφυσικές σαν θεές,
μα ως δια μαγείας κακάσχημες κι ανέραστες,
με όρεξη και φανταστικές ιδέες,
κι αν χρειαστεί,
με γουρλωμένα μάτια,
βλέμμα που πετάει φωτιές,
στόμα που αφρίζει,
υπεροπτικό ύφος,
και με μιά κούπα αχνιστό καπουτσίνο μπροστά τους,
να διαμαρτύρονται,
να φωνάζουν,
ν’ απειλούν,
να χλευάζουν,
ν’ απαιτούν,
να βεβαιώνουν,
να βγάζουν λόγους,
να γράφουν σ’ εφημερίδες,
να διατυμπανίζουν,
να σχίζουν τ’ ακριβά τους ρούχα,
πως οι αληθινοί άντρες έχουν εκλείψει
και δεν υπάρχουν πιά και χρειαζόμαστε καινούριους.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 27-12-2010