Φωτογραφία της μνήμης

Δημιουργός: Κοιτάζω μ(προ)στά.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Ήτανε στο πάτωμα, τη μάζεψα, την είδα.
Ήτανε ασπρόμαυρη, μουντή και σκυθρωπή.
Ήτανε το '78 όταν σε πρωτοείδα.
Ήτανε τέλη του Μαγιού κοντά σε μια γιορτή.

Έφταναν τα γενέθλια των είκοσί μου χρόνων,
έμοιαζε το αλκοόλ της pub καλό και γιορτερό.
Ήτανε βράδυ, απόβραδο εκείνο το Σαββάτο,
έτρεμαν τ' άστρα τ' ουρανού μα συ ήσουν εκεί.

Στεκόσουνα αγέρωχη, ψηλή ως σαν το δέος
που νιώθει το μικρό παιδί μπροστά στο τρομερό.
Κι άρπαζες το όνειρο και το 'κανες μοιραίο
και το 'κανες ατρόμητο, ωραίο, φωτεινό.

Μα το πρωί που ξύπνησα στη μνήμη να σε φέρω
ήσουνα ξέφρενος χορός, δεν στάθηκες στιγμή,
ήσουνα λόγια της στιγμής και πριν να τα προφέρω
έφυγες, μ' άφησες εδώ μια ολόκληρη ζωή.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 30-12-2010