Στ' αψηλά μονοπάτια

Δημιουργός: poetryf

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Στ’ αψηλά μονοπάτια τους καιρούς παζαρεύεις.
Δίνεις, παίρνεις για ρέστα
λίγες μέρες και χρόνο.
«Να ζήσω λες» και προχωράς
λες και πας παραπέρα απ’ τα όρια.

Σε βαραίνουν οι μνήμες
με το βάρος του Ιούδα το ασήκωτο
-ένα πουγκί μπακιρένιες λύπησες
και λίγο ανθρώπινο όξος για τις δύσκολες μέρες που θα’ ρθουν-
Όλο το βιός σου, μια μέρα που θα’ ρθει.
Να είσαι εκεί.

Το βιολί ενός γύφτου, η φωνή του
ένα φως ανοιχτό, να ξοδέψεις τον κόσμο
όσο πιο εύκολα κι ανώδυνα γίνεται.
Ξεπουλάω-φωνάζει.
Κι αγοράζεις τη μέσα του ανάγκη
με έναν έξω-σκοπό να υπάρξεις.
Να υπάρξετε.

Θυμάσαι έπειτα να μιλήσεις
για κάτι ρούχα μισοσκισμένα και μασημένα απ’ τη ναφθαλίνη
-το στόμα των ανθρώπων πιο εύκολα φτύνει κακία
κι είναι η μορφή που της δίνεις μι’ αβέβαιη συνωμοσία
μεταξύ πουλιών κι αστεριών
την ώρα του Κρόνου-.
Το φθαρμένο φιλί , η ανάσα που πέφτει
το κατάσαρκο ψέμα , κάποιο γυάλινο όχι
που θα λιώσει σαν «ναι»
Φορεμένες ανάγκες.
Ξεθωριασμένες στιγμές.

Κι όσο-όσο σου πάει να πουλιέσαι κι εσύ
στο τρισμάκαρο πνεύμα του ονείρου
δανεικός δανειστής των δαιμόνων.
Πριν ανοίξεις τα μάτια, ανοίξου.
Κι αν αγάπησες λίγο
της αγάπης το δράμι χρυσός.
Μπορείς μια ώρα αρχύτερα τη ζήση να ξοφλήσεις.
Μα ονειρέψου ακόμα.
Δεν φτάσαμε σε εκείνα τα’ αψηλά μονοπάτια.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 09-01-2011