διχασμός

Δημιουργός: χρήστος

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

άναψε πάλι ο ουρανός τα φώτα του ένα- ένα
κι εφόρεσε το μπλάβο της η θάλασσα μετάξι
μια βάζει ο νους τα ζωντανά χώρια απ’ τα πεθαμένα
μια θέλει να ναι στο βυθό, την άλλη να πετάξει

βγάζει τη μια από το λαιμό σαν αιμοβόρα βδέλλα
τη μνήμη, που του ρούφηξε όλη τη δύναμή του
μα ύστερα πάλι την καλεί και της φωνάζει: «έλα
τι χρείαν έχει το κορμί χωρίς τη θύμησή του»…

τούτο τον διχασμό που ζω δεν έχω καταλάβει
μισός στο χθες να βρίσκομαι κι ο αλλόμισος στο τώρα
φαίνεται πως το βρόχινο νερό έχω μεταλάβει
κι είμαι τη μια ψιλή βροχή, την άλλη άγρια μπόρα

κι εκεί που είμαι για θάνατο που ‘μαι του κάτω κόσμου
σαν έξαφνα ανασταίνομαι, κι αστροφεγγιάζει ο νους μου
κι αντροκαλιέται η ψυχή : « βάσανα κι άλλα δόσμου
ζωή, τώρα που σ’ έμαθα και σ’ έχω του χεριού μου»

κάποιος μου το πε κάποτε, που, πότε δε θυμάμαι
όλα είναι μέσα στο μυαλό τα κυβερνάς, τα ορίζεις
σε σκιάζουν τώρα όσα άλλοτε έλεγες «δε φοβάμαι»
κι όσα φοβόσουν άλλοτε, τώρα τα φοβερίζεις

Δημοσίευση στο stixoi.info: 20-01-2011