Ανθρώπινες Μπάλες Δημιουργός: genikos, Σίσυφος Γενικός παραμύθια για μεγάλα παιδιά... Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info [color=black][I]
Μια φορά κι έναν καιρό,
ήταν ένα κοριτσάκι διαφορετικό
απ' όλα τα υπόλοιπα παιδάκια.
Δεν ήταν ακριβώς τυφλή,
αλλά δεν έβλεπε τους ανθρώπους
με τη συνηθισμένη τους όψη
-όπως τους βλέπουμε όλοι μας-.
Άκουγε τη φωνή τους κανονικά,
οσμιζόταν τη μυρωδιά τους,
ψηλάφιζε το σώμα τους,
αλλά τους έβλεπε
σαν μπάλες!
Άλλες μικρές, άλλες μεγάλες,
άλλες τόσο μεγάλες που χωρούσαν
μέσα τους κάποιες μικρότερες
-και όσο πρόσθεταν μπάλες μέσα τους
τόσο μεγάλωνε η δική τους-
κι άλλες μπάλες τόσο μικρές,
που επεδίωκαν να βρεθούν μέσα στη
σιγουριά μιας μεγαλύτερης μπάλας.
Έβλεπε μπάλες να απωθούνται
και να συγκρούονται όταν
έρχονταν σε επαφή μεταξύ τους
-παρόλο που τα σώματά τους απείχαν-
και η καρδιά της ράγιζε που
άκουγε ανθρώπους να τσακώνονται
κι εκείνη ανήμπορη,
να βλέπει την αιτία μα να μην
μπορεί να τους βοηθήσει.
Υπήρχε όμως και κάτι
που τη συγκινούσε απίστευτα
-και κάθε φορά έκλαιγε από χαρά-
όταν έβλεπε μπάλες να έλκονται,
να πλησιάζουν κοντά η μία στην
άλλη χωρίς να συγκρούονται,
να μπαίνει σιγά σιγά η μία μέσα στην άλλη
και να συνθέτουν αρμονικά
μια μεγαλύτερη μπάλα.
Όμως, όσο πολύ κι αν προσπάθησε,
δεν κατάφερε ποτέ να δει
τη δική της μπάλα.
Ένιωθε σαν να είναι διάφανη,
σαν να μπορεί να διαπερνά
τις μπάλες των ανθρώπων
χωρίς να αλληλεπιδρά με αυτές.
Κατανοούσε και αγαπούσε όλες τις
μπάλες παρά τα ελαττώματά τους.
Ακόμα και τα παιδάκια που την κορόιδευαν
-για τη διαφορετικότητά της-
τα αγαπούσε και δικαιολογούσε
την ανώριμη συμπεριφορά τους.
Είχε πάει στους καλύτερους γιατρούς,
χωρίς κανείς τους να μπορεί
να κάνει ακριβή διάγνωση.
Αυτό συνεχίστηκε για πολλά χρόνια,
η κοπέλα ενηλικιώθηκε
και ήταν σχεδόν μονίμως λυπημένη.
Τόσο πολύ είχε απογοητευτεί,
που αρνιούνταν για πολύ καιρό
να επισκεφτεί τους γιατρούς.
Όμως, παρόλο που δεν
την καταλάβαινε κανείς
και συχνά ερχόταν αντιμέτωπη
με το χλευασμό και την
κακία των ανθρώπων,
εξακολουθούσε να τους αγαπάει όλους
και να τους συμπονάει.
Ώσπου μία μέρα,
ένας πολύ έμπειρος γιατρός,
-αυθεντία στο χώρο του-
εξειδικευμένος στο οπτικό κέντρο
επεξεργασίας του εγκεφάλου,
έμαθε για την περίπτωσή της
και θέλησε να την εξετάσει.
Η κοπέλα, παρά την αρχική της άρνηση,
γοητεύτηκε από τους καλούς τρόπους
και το ενδιαφέρον του γιατρού
και δέχθηκε τελικά να εξεταστεί.
Έπειτα από αλλεπάλληλες
εξετάσεις και τεστ δεξιοτήτων,
ο γιατρός είχε το τελικό πόρισμα:
Η κοπέλα δεν ήταν καθόλου άρρωστη,
αλλά είχε τη μοναδική ικανότητα
να αντιλαμβάνεται και να οπτικοποιεί
τον ανθρώπινο εγωισμό.
Συγκλονισμένη από τη διάγνωση του γιατρού
η κοπέλα γύρισε σπίτι της,
κουκουλώθηκε κάτω από τα σκεπάσματα
και άρχισε να κλαίει με λυγμούς.
Ώστε αυτό ήταν τελικά;
Τόσα χρόνια υπέφερε δίχως λόγο;
Όταν πια στέρεψαν τα δάκρυά της,
αισθάνθηκε ξαφνικά ιδιαίτερη, μοναδική,
καλύτερη από όλους
τους υπόλοιπους ανθρώπους.
Θέλησε να βγει έξω,
να διατυμπανίσει την ανωτερότητά της.
Πέταξε τα σκεπάσματα,
ντύθηκε γρήγορα γρήγορα
και βγήκε στο δρόμο.
Όμως, κάτι είχε αλλάξει και το ένιωθε.
Κοίταξε γύρω της προσεκτικά
και για πρώτη φορά στη ζωή της
είδε να την περικυκλώνει
μία μπάλα... Δημοσίευση στο stixoi.info: 21-01-2011 | |