Μεγαλώνουμε ίσως

Δημιουργός: poetryf

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Μεγαλώνουμε λες
φύκια στις στέρνες κάποιου βράχου γερασμένου
μέσα στην άρμη ενός καιρού που μας μαθαίνει πρώτα απ’ όλα
πώς να κλαίμε
και πώς το γέλιο μας ιδρώνει πριν να βγει.
Ένα δάκρυ αγίων ταλαντεύεται στα μάτια των ανθρώπων,
οι εικόνες βουλιάζουν στο είναι που φαίνεται
κι έτσι μπορώ να σ’ αγαπώ με την αιώνια μονιμότητα του αλλάζω.

Μεγαλώνουμε αλήθεια.
Μικρές ιστορίες με τέλος μεγάλο .
Ανεπεξέργαστο υλικό μιας στιγμιοτυπικής βεβαιότητας
πίσω από την καλύπτρα του επιθανάτιου φακού.
Έτσι μπορώ και σ’ αγαπάω με την ανίκητη ορμή του υπάρχω.
Γιατί υπάρχεις
όσο κοιτάζω μέσα μου.

Δεν έχω κόσμο να του χρεώσω όλα εκείνα που παρήλθαν
μονάχα έναν τεράστιο εαυτό που με πληρώνει να αντέξω
κάθε που βλέπω το είδωλο μου μες στα μάτια σου.
Μεγαλώνουμε ίσως.

Κυνηγάμε στις μύτες των ποδιών μας μια χαμένη παιδικότητα
την πιο επιδέξια μπαλαρίνα στο κουτάκι του χρόνου.
Ένα ξύλινο όχι , μια χορδή από ψέμα
δέκα μικρές ερωτήσεις κρυμμένες στο φόβο.
Αμφιβάλλω και τρελαίνεσαι.
Η πιο πιστή μου ανάγκη.
Κι η αγάπη πιο πέρα τραβηγμένη από τα ψεύτικα μαλλιά της
φτιάχνει τραγούδια για αιώνιους εραστές.
Σ’ αγαπάω βουτώντας σε μια ζωή πεπερασμένη.
Σ’ αγαπάω πιασμένη απ’ τις κλωστές του ουρανού.
Ένα ουράνιο τόξο, σ’ αγαπάω.
Ένα βέλος σε τόξο. Σ’ αγαπώ.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 12-02-2011