Το Παραθυρο

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><br />
<b>Warning</b>:  session_start(): Cannot start session when headers already sent in <b>/home/stixoi/public_html/core.php</b> on line <b>23</b><br />
<html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>Το Παραθυρο</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>Το Παραθυρο</b><p>Δημιουργός: ix8eis89, <i>Sia</i><p><i> καλημερα...</i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>Τη θυμαμαι καθισμενη μπροστα σ'ενα παραθυρο να μιλα για μια αγαπη που δεν ηρθε ποτε...<br />
Να αναπολει ενα χαμενο ερωτα που ο χρονος και ο καιρος της στερησαν και δεν προλαβε να ζησει..<br />
Με δακρυα στα ματια διηγουνταν τη ζωη της και δεν εβρισκε τιποτα σημαντικο σ'αυτη αφου δεν προλαβε να αγαπηθει...<br />
Ελεγε πως η ζωη ειναι ενα ταξιδι που αποκτα νοημα και σκοπο,μονο οταν εχεις με καποιον να το μοιραστεις.Πως οι στιγμες ευτυχιας ειναι ''αγευστες'' και ασημαντες αν δεν υπαρχει κανεις να τις μοιραστεις...<br />
Θυμαμαι τη μοναξια της να αποτυπωνεται στο προσωπο της,και να της το χαρακωνουν σαν τις πιο βαθιες ρυτιδες.<br />
Μα το προσωπο της εμενε παντα κολλημενο στο παραθυρο..<br />
Φωτιζε με τον ηλιο και σκοτεινιαζε με τις συννεφιες κατι που ηταν πολυ συχνο τα τελευταια χρονια...Λες και ο καιρος συμμεριζοταν τα αισθηματα της.<br />
Εμενε για ωρες εκει,σαν να περιμενε τα χρονια της να ερθουν πισω και να της φερουν οτι ονειρευτηκε..Σαν να ηλπιζε πως το ρολοι θα αρχιζε,μαγικα,να μετραει αντιστροφα και θα ξαναγινοταν παλι 20 χρονων.<br />
''Οσα μου εφεραν τα χρονια μου,και οσα θα ερθουν ακομα δεν με νοιαζουν,αφου δεν εχω κανεναν να τα θυμηθω ή να τα ζησω μαζι''<br />
Εκεινο το παραθυρο ειχε αποτυπωσει πια τα ματια της,που μια βουρκωναν κ αλλοτε ειχαν μεσα τους την ελπιδα πως τιποτα δεν τελειωσε ακομα...<br />
Μα ηξερε μεσα της και σαν αφελες μικρο παιδι,αρνιοταν να δεχτει...<br />
Καμια φορα μονο,οταν η πραγματικοτητα της γινοταν τοσο αφορητη,παραδεχοταν στον εαυτο της την αληθεια...<br />
Τυχαινε,μερονυχτα να στεκεται εκει...Χωρις να κοιμαται και να τρωει...Απλα αναμενε...Κατι...Τωρα πια πιστευω πως ουτε και η ιδια ηξερε τι...<br />
''Δεν ειμαι εγω εκεινη που στεκει στο παραθυρο...Μα το χαμενο ονειρο μου που περιμενει να εκπληρωθει σαν διφορουμενος χρησμος..Τιποτα δεν εζησα για δυο,οπως πρεπει στους ανθρωπους...Ουτε τον πονο,μα ουτε και τον ερωτα''<br />
Το παραπονο πια ειχε γινει ενα με τα χειλη της...Ακομα και οι πιο απλες λεξεις της,παραπονεμενες ηταν...<br />
''Δεν εχω τιποτε αλλο να σου πω,και να σε συμβουλευσω παρα μονο τουτο...Οταν τα κομματια μας μοιραζονται σε δυο σωματα εχεις λογο να ζησεις αληθινα και να πεις οτι εισαι ανθρωπος ολοκληρος...Η ψυχη, μας δοθηκε για να τη χαρισουμε,και οχι εγωιστικα να την κρατησουμε μεσα μας για μας...''<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 26-02-2011</td><td valign=top></td></table><br />