Τσαρλς Μπουκόφσκι

Δημιουργός: στίχος, Χριστίνα ( Μαβιά Ηχώ )

Γερμανικής καταγωγής, Αμερικανός ποιητής και μυθιστοριογράφος - ( 1920 -1994 )

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Και γαμώ τα ζευγάρια
..............................................

Ήμασταν μονίμως άφραγκοι,
μαζεύοντας τις εφημερίδες της Κυριακής
από τους σκουπιδοτενεκέδες της Δευτέρας
( και μαζί τα επιστρεφόμενα μπουκάλια από τ' αναψυκτικά )...

Μονίμως μάς έκαναν έξωση απ' το παλιό μας σπίτι
μα σε κάθε νέο διαμέρισμα, θα ξεκινούσαμε μια καινούρια ζωή
Μονίμως τραγικά καθυστερημένοι στο νοίκι
Το ραδιόφωνο να παίζει θαρραλέα στο σπαραγμένο ηλιοβασίλεμα
Ζούσαμε σαν εκατομμυριούχοι, σαν να 'τανε ευλογημένες οι ζωές μας,
και αγαπούσα τα ψηλοτάκουνα παπούτσια της
και τα σέξι φορέματά της,
κι ακόμη τον τρόπο της να γελάει μαζί μου
έτσι που καθόμουνα με τη σχισμένη μου φανέλα
στολισμένη με τρύπες απ' τα τσιγάρα...
Ήμασταν φοβερό ζευγάρι, η Τζέην κι εγώ,
αστράφταμε μες στην τραγωδία της φτώχιας μας σαν να ήταν αστείο,
σαν να μη μας ένοιαζε και δεν μας ένοιαζε
μας έπνιγε μες στον λαιμό
κι εμείς πεθαίναμε στα γέλια.

Λέγανε αργότερα
πως ποτέ δεν είχαν ακούσει να τραγουδάνε τόσο άγρια,
να τραγουδάνε τόσο χαρούμενα τα παλιά τραγούδια
και ποτέ να ουρλιάζουνε τόσο και να βλαστημάνε
να σπάνε τα γυαλικά
τρελα
οχυρωμένοι για τη σπιτονοικοκυρά και την αστυνομία (ήμασταν εξάλλου έμπειροι επαγγελματίες)
να ξυπνάμε το πρωί με τον καναπέ, τις καρέκλες και την τουαλέτα
σπρωγμένα μπροστά στην πόρτα.

Μόλις ξυπνάγαμε
έλεγα πάντοτε : προηγούνται οι κυρίες

κι η Τζέην θα έτρεχε στο μπάνιο για λίγα λεπτά
κι ύστερα θα ήταν η σειρά μου
και ύστερα, πίσω στο κρεβάτι, ν' αναπνέουμε κι οι δύο ήρεμα,
ν' αναρωτιόμαστε ποια καταστροφή θα μας φέρει η νέα μέρα,
να αισθανόμαστε παγιδευμένοι, πεθαμένοι, ηλίθιοι, απελπισμένοι,
να αισθανόμαστε ότι έχουμε ξοδέψει και την έσχατη τύχη μας,
βέβαιοι, ότι τελικά δεν έχουμε ούτε την ελάχιστη τύχη με το μέρος μας.

Μπορεί να πιάσει βαθιές ρίζες η μελαγχολία
όταν κάθε πρωί βρίσκεσαι αμέσως με την πλάτη στον τοίχο
μα πάντα καταφέρναμε να βρούμε τρόπο και να τα βγάλουμε πέρα με όλα αυτά.

Συνήθως μετά από 10 ή 15 λεπτά η Τζέην θα έλεγε - σκατά!
κι εγώ θα έλεγα - ναι!
κι ύστερα, άφραγκοι και χωρίς καμία ελπίδα
θα βρίσκαμε έναν τρόπο για να συνεχίσουμε,
κι ύστερα με κάποιον τρόπο θα τα καταφέρναμε.

Η αγάπη έχει τους πολλούς παράξενους δρόμους της.
.....................................................................................................
.....................................................................................................

Βarfly
.................

Η Τζέην,
που είναι πεθαμένη εδώ και 31 χρόνια,
δεν θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί
ότι θα έγραφα ένα σενάριο για τις μέρες που πίναμε μαζί
και ότι θα γινότανε ταινία
και ότι μια όμορφη ηθοποιός θα έπαιζε τον δικό της ρόλο.

Μπορώ ν΄ ακούσω την Τζέην τώρα :
Μια όμορφη ηθοποιός ; μα, για όνομα του Θεού !

Τζέην, έτσι είναι οι σώου μπίζνες,
γι' αυτό πήγαινε, αγαπημένη μου, πάλι να κοιμηθείς,
γιατί όσο σκληρά κι αν προσπαθήσουνε
δεν θα μπορέσουνε να βρουν καμμία ακριβώς σαν εσένα

κι ούτε κι εγώ θα μπορέσω...

Δημοσίευση στο stixoi.info: 26-02-2011