Οι γλάροι Δημιουργός: ΑΧΩΝΕΥΤΟΣ, ΠΑΝΤΕΛΗΣ
Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info Οι γλάροι,αβίαστα με τ άγρυπνο βλέμμα τους ακολουθούν την θαλασσογραμμή που χαράζει στο πέρασμα του το καϊκι...Θυμάμαι,κάποτε ζήλευα τους γλάρους,τώρα έχω εσένα. Ήρθες και φτέρωσες την καρδιά μου,κι αυτή αβίαστα σ ακολουθά.Εκεί,κάπου πίσω απ τα βράχια,πρέπει να βρίσκεται ένα λιμανάκι,ένας όρμος,κάποιο απάγκιο που να προσμένει το καϊκι. Αυτό μου μαθε σε μια στιγμή η αγκαλιά σου,πως πέρα,πέρα απ΄όλα τα βράχια κάτι ασφαλές υπάρχει,να σε προσμένει.Η νύχτα ζυγώνει βιαστικά με τη βελόνα στο χέρι κεντά βιαστικά αστέρια,πρέπει να προλάβει το σκοτάδι.Ξάφνου η δύση βάφεται κατακόκκινη,ίσως είναι ο ήλιος που φεύγει,ίσως απλά η νύχτα να τρυπήθηκε απ τη βιασύνη της.Τα δάχτυλα μου βυθίζονται στην άμμο,τα μάτια μου στον ουρανό. Σ΄αναζητώ κι ας ακούυω τις πατημασιές σου στο σημείο της καρδιάς μου.Εύχομαι,απόψε να μην βγει το φεγγάρι.Δε θέλω φως,μόνο το φως των ματιών σου θέλω.Οι παφλασμοί των κυματων μ αποκοιμίζουν.Βρισκομαι να ταξιδεύω,να ταξιδεύω στο κορμί σου.Για πρώτη φορά να ταξιδεύω στο κορμί σου,δίχως πυξίδα,δίχως χάρτη.Τα δάχτυλα σου χάραζαν πορεία στην πλάτη μουυ,κι εγώ πιστός ακολουθούσα,με ούριο άνεμο,το λίβα της ανάσας σου.Χάρτινο καράβι,τσαλακωμένο απ τα λυσασμένα κύματα των φιλιών σου,κρύφτηκα για λίγο στο στήθος σου κι ύστερα,ύστερα ξύπνησα... Δημοσίευση στο stixoi.info: 09-03-2011 |