Ατελέσφορο τέλος

Δημιουργός: ΑΧΩΝΕΥΤΟΣ, ΠΑΝΤΕΛΗΣ

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Όταν οι νότες κατρακυλάνε στο σκοτάδι
το ατελέσφορο μ ελπίδα παραμοιάζει,
Πουλιά,αρπαχτικά ολούθε φτερουγίζουν
κι εσύ τα παίρνεις για θαλασσοπούλια,

Ρημάζει ο βραχός στης θάλασσας τα χάδια
άγρια ποτάμια κατεβάζουν πάθη,βουνά.
Ένα χαμόγελο δεν νίκησε τη σκοτοδίνη
μονάχα όταν γίναν δυο,πήρε ζωή το φως.

Περιπλανώμενες φωτιές,φουντώνουν οι ψυχές
ψάχνουν σπαρτά,για να τα κάνουν στάχτη.
Και να μη μείνει ούτε σκιάχτρο,να στοιχειώνει
κι ας μείνουν τα κοράκια νηστικά.

Τι φης;Νεφέλης άρ'άλλως είχομεν πόνους πέρι;,
το μόνο που θυμάμαι απ τους αρχαίους,
κι πως απ τον πεσμένο δρυ,πας ανηρ ξυλεύεται,
ελάτε άνδρες,μαζέψτε τα φτερά μου!

Κι όταν ο ήλιος πέφτει,θα ναι η σκιά σου φως
θα ξημερώνει μια φορά,από πάντα,πάντα σε αγαπώ
είναι η ανάσα σου,ο χτύπος της καρδιάς μου
άγρια άλογα καλπάζουν στην ομίχλη,ξενύχτι...

Νεράιδες,ξωτικά στα παραμύθια,εσύ η αλήθεια
τα μάτια σου τα ύδατα της Στυγός,να ορκιστώ
το σώμα σου Αχέροντας,τα χείλη σου Αχερουσία ,...άκρα
στον Άδη πάρε με,μες στον Παράδεισο σου να παραδοθώ...

Δημοσίευση στο stixoi.info: 10-03-2011