Ανατέλων Ήλιος

Δημιουργός: Μολυβένιος Στρατιώτης, Δημήτρης Χρ. Κεσανλής

Εμπνευσμένο από πρόσφατο πόνημα της Χριστίνας(στίχος)

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Εκκωφαντικό ψιθύρισμα σιωπής και αγωνίας.
Κραυγές ακατάληπτες και πέρα από το κοινό φάσμα των ήχων.
Άμετρη διάδοση πληροφοριών.
Αχανής απεραντοσύνη του τίποτα.
Και οι δόλιες σκέψεις της κοίλης Γης να έρπουν και να αντιπαρατίθενται.
Χρόνια αμέτρητα, το σαλεμένο της νου τριβελίζανε και ψάχνανε δίοδο φυγής.
Μα γιατί τώρα; Γιατί εδώ; Γιατί έτσι;
Ποιος θα σκουπίσει τις πορφυρές κηλίδες;
Ποιος θα δακρύσει για τη φαιά τους απόχρωση μετά το ψήσιμο στον Ήλιο;
Τον Ήλιο;
Τον ξέχασα αυτόν, καιρό τώρα.
Ίσως από το λιγοστό χρόνο που είχα να νοιαστώ, από βαρεμάρα ίσως.
Ίσως και να τον είχα δεδομένο.
Σημαίες κοιτώ να κυματίζουν με λαμπερά χαρούμενα χρώματα.
Ολοκόκκινες κάποιες, άλλες πάλι πράσινες και μπλε.
Σαν πλουμιστό γαϊτανάκι σε παγανιστική γιορτή.
Μα τι σκέφτομαι;
Ολούθε αναβρασμός.
Σειρήνες να μπλέκονται με το θρήνο
και το τραγελαφικό τραγούδι της ξερακιανής Κυρίας με το νημάτινο κουβάρι στα χέρια.
Πρέπει να σταματήσω να γράφω.
Τώρα είμαι στην Ανατολή!!!

Δημοσίευση στο stixoi.info: 12-03-2011