ποιήματα σε καχύποπτους καιρούς

Δημιουργός: χρήστος

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

πόσο ανώφελα γίνονται κάποτε τα ποιήματα
μάταιες πόσο, οι έγγραφες εξομολογήσεις
μπροστά στον πόνο των ανθρώπων
που είναι γυμνοί και πεινασμένοι κι ανυπόδητοι,
μπροστά στο πένθος των ανθρώπων
που θρηνούν απάνω απ’ τα ερείπια της ζωής τους
αγαπημένα πρόσωπα……

δεν θέλω άλλο να μιλώ μπροστά στον όλεθρο
καλύτερα ας σωπάσω
κι ας αφεθούν τα δάκρυά μου σιγανά, μοναχικά να πέσουν
ένα για κάθε σώμα ανέστιο
ένα για κάθε ύπαρξη σκληρά βασανισμένη…

μα από την άλλη, με τρόπο άλλον, ποιον ,
θα μπόραα να μιλήσω;
σε άλλον ,ποιον μπροστά θα τόλμαγα να κλάψω
δίχως να εισπράξω χλεύη κι ειρωνικά μειδιάματα;
ή δίχως να προκαλέσω δικαίως την καχυποψία
πως υποκρίνομαι;
βλέπεις, το πρώτο θύμα ετούτου του πολιτισμού που θεμελιώσαμε
απάνω στα ερείπια των προηγούμενων γενεών
είναι η ειλικρίνεια λόγων και αισθημάτων.

πόσο απαραίτητα αλήθεια, πόσο λυτρωτικά
γίνονται κάποτε τα ποιήματα…

Δημοσίευση στο stixoi.info: 17-03-2011