Πεθαίνω για σένα Δημιουργός: likos_tis_stepas, Κώστας Για τους ανεκπλήρωτους έρωτες... Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info Κοιτάζω το ρολόι και μετρώ τα δευτερόλεπτα που είμαι μακριά σου. 1,2,3... Πώς μπορεί κανείς να μετρήσει την αιωνιότητα; Πόσες σκέψεις να χωρέσω σ' ένα κείμενο; Πόσα συναισθήματα σε μια καρδιά; Όταν αγαπάς αλλάζουν τα μεγέθη. Η απόσταση δεν μετριέται πια σε χιλιόμετρα ούτε ο χρόνος σε λεπτά. Μου λείπεις...
Από τότε που σε γνώρισα νιώθω μισός, είμαι μισός. Ένα κομμάτι του εαυτού μου χάθηκε για πάντα και φταις εσύ γι' αυτό. Δεν σε κατηγορώ. Πώς θα μπορούσα; Είσαι η θεά μου κι εγώ ταπεινός πιστός πρόθυμος να σε λατρέψω, να σε υπηρετήσω, να σου προσφέρω την ίδια τη ζωή μου θυσία στο ναό σου...
Αν ήσουνα φωτιά, θα σ' αγκάλιαζα κι ας μ' έκαιγες, αρκεί να ένιωθα για μια στιγμή - πόση αξία αλήθεια θα 'χε εκείνη η στιγμή - τα χέρια μου στο σώμα σου. Αν ήσουν δηλητήριο, θα σ' έπινα κι ας πέθαινα, αρκεί που λίγο πριν το τέλος θ' ακούμπαγες τα χείλη μου σ' ένα στερνό φιλί...
Τίποτα πια δεν έχει νόημα αφού δεν είσαι εσύ εδώ. Νιώθω σαν άγγελος που μόλις τον εξόρισαν απ' τον Παράδεισο και βρέθηκα στη γη γυμνός και μόνος. Το κορμί μου πονάει, κρυώνει, δεν ξέρω κανένα εδώ κάτω, δεν με νοιάζει κανένας τους και τα σημάδια απ' τις σπασμένες μου φτερούγες θα μείνουνε για πάντα να μου θυμίζουνε πως κάποτε είχα τα πάντα - έτσι τουλάχιστον νόμιζα - μέχρι που ήρθες εσύ και είδα ότι χωρίς εσένα Παράδεισος και Κόλαση δεν διαφέρουν τόσο...Μου λείπεις...
Νιώθω να πνίγομαι, βυθίζομαι όλο και πιο πολύ μες στην απόγνωση, ο αέρας μου τελειώνει, ασφυκτιώ, αλλά το βλέμμα μου μόνιμα καρφωμένο στην επιφάνεια σε γυρεύει, περιμένει να με σώσεις, ν' απλώσεις το χέρι σου να με τραβήξεις και να μου δώσεις το φιλί της ζωής. Ακόμη περιμένω κι ας ξέρω πια πως δεν θα έρθεις, είναι αργά πια, το ξέρω, δεν με φτάνεις, είμαι τόσο χαμηλά που κανείς δεν με φτάνει μα δεν με νοιάζει, το μόνο που θέλω πια είναι απλά να με κοιτάξεις, να μου ρίξεις έστω μια ματιά καθώς θα πνίγομαι για χάρη σου.Το μόνο που ζητάω είναι λίγο πριν πεθάνω να έχω την εικόνα σου στα μάτια μου, σε παρακαλώ, θέλω το τελευταίο που θα δω από αυτό τον κόσμο να είναι η μορφή σου, τα μάτια σου και το χαμόγελό σου. Θέλω όταν θα πάω στον άλλο κόσμο να κάνω τους αγγέλους να ζηλέψουν, να τους πω ότι σε είδα, πως υπήρξες, ένας άγγελος πάνω στη γη που έκαψε την καρδιά μου.
Πεθαίνω... Αλλά μη μου στενοχωριέσαι, δεν θέλω να δακρύσεις για μένα, πάντα στο έλεγα αυτό, θυμάσαι; Είναι τα δάκρυά σου πολύτιμα σαν μαργαριτάρια, μην τα ξοδεύεις άσκοπα. Όχι, δεν το αξίζω, αφού δεν κατάφερα να σε κάνω να μ' αγαπήσεις δεν το αξίζω. Λυπάμαι που απέτυχα, όχι για μένα, όταν αγαπάς ξεχνάς τον εαυτό σου, για σένα μόνο με νοιάζει που αν με είχες αγαπήσει θα σου πρόσφερα ολόκληρο τον κόσμο. Δεν σε κατηγορώ. Εγώ φταίω που δεν κατάφερα να σε πείσω, η ζωή μου δεν έχει πια κανένα νόημα. Εξάλλου κράτησε τόσο λίγο...
Γεννήθηκα όταν σε γνώρισα... Πέθανα όταν κατάλαβα πως δεν μ' αγαπάς... Έζησα μόνο όσο κράτησε ένα όνειρο... Πόσο κρατάει αλήθεια ένα όνειρο; Μερικά δευτερόλεπτα; Μια ολάκερη ζωή; Τι σημασία έχει; Όταν αγαπάς αλλάζουν τα μεγέθη. Κι εγώ σ' αγάπησα πολύ κι αυτή η αγάπη με σκοτώνει. Προσπάθησα να την σκοτώσω πρώτος, δεν το κρύβω. Αλλά ήταν πιο δυνατή από μένα, ήμουν καταδικασμένος απ' την αρχή... Δημοσίευση στο stixoi.info: 03-04-2011 | |