Χρυσά φτερά

Δημιουργός: ptoumassis, Παναγιώτης Θ. Τουμάσης

Ποίημα που περιμένει τον τραγουδοποιό του

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Εγώ μιλώ στον μέγα ποταμό,
περπατώ στη ράχη απά, του νερού.
Χρυσά φτερά φορώ για τον γκρεμό
κι ακλουθώ το μαγεμένο σου ρου.
Σύννεφα και πάχνες χνωτίσαν στο μπαλκόνι σου
και χαμαί, αποκοιμιέσαι γυμνή.
Γύρω σου αγγελούδια, μα κάθεσαι μόνη σου
και τραγούδια λες, μ’ άλλη φωνή.

Το φως πενθεί την πρώτη του θωριά,
λίγο πριν η νύχτα πέσει στη γη.
Κι η αυγή, σαν βγει σε πόλεις και χωριά,
για των άστρων κλαίει πικρά τη φυγή.
Όμορφα κορίτσια χορεύουν στη στρατόσφαιρα,
που νεράιδες θα γίνουν μετά.
Όλα μου τα δώρα, σε σένα θα πρόσφερα,
να βαδίζεις στο πλάι μου πιστά.

Εσύ περνάς αψίδες αετών,
άγιο νέκταρ κι αμβροσία που στάν’.
Κι ιδού, νικάς του κόσμου το μπετόν,
αλυσίδες όσες κι αν σε κρατάν’.
Κόκκινα λουλούδια, που στεφάνι σού φόρεσα,
ρίχνεις πίσω, σημάδια να ’ρθείς.
Όμως, δε σε θέλω και δε σε συγχώρεσα
κι ο ουρανός, πάνωθέ μου, βαθύς.

Π.Θ.Τουμάσης

Δημοσίευση στο stixoi.info: 09-04-2011