ερημη πολη

Δημιουργός: manospanou, manos panou

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Συνωμοτω με τ’ αγριεμενα σκυλια μου
πανω στα δενδρα, ψιθυριζοντας τις αναμνησεις των νεανικων μου ταξιδιων

Χωρις αυριο
Χωρις ομως δειλια
Οδηγος μου παντα η λαμψη των ενοχικών μου κεραυνων

Ας μη κλαιμε πια
Ο ενας από εδω, οι προσδοκιες απ εκει και η αληθεια ν’ αρμενιζει σε θαλασσες που δεν τραγουδηθηκαν ακομη

Εστω και κουλουριασμενος σε μια ακρη, λαβωμενος και ημιθανης, θελω να κατανοησω
Πώς, εγω ο ανηλικος, σηκωσα μονος μου ολη αυτη την ευθυνη
Πώς δεν ελιωσα σαν το κερι σε μια ,οποιαδηποτε, παλαμη
Πώς δεν ζητιανευσα σκυφτος, ουτε στιγμη, να εξομολογηθω τα αφανερωτα μυστικα μου

Ο πονος, πονο τικτει και βυθιζεται ηδονικα στη μαγγανεία του φωτος του λυχνου

Τωρα ο τοιχος από πισω μου μαβιζει και στηνει το σκηνικο για το μονοδραμα μου στον πρόναο των θυσιων
Προσμετρω στο αιμα που χυθηκε, το μαγμα των δακρυων μου κι απαγγελω :

Mαθητευσα και χορτασα, εσφαλα και καταλειπω αλυτρωτος μες τη ντροπη την ισχνη σκια μου χωρις να ξερω το γιατί

Κριμα στα κριματα του κριτη
Δυστυχη ερημη πολη, χωρις πλεον γηγενεις κατοικους και δικο σου ουρανο

Δημοσίευση στο stixoi.info: 30-04-2011