Γράμμα

Δημιουργός: jaxlarus, Ι. Λάζος

Καταρχήν, ποτέ μα ποτέ δεν πήρα ναρκωτικά! Το υποβληθέν γράφτηκε επίσης το '95 κι ας πούμε ότι απλά έκανα εξάσκηση για στίχους που θα μπορούσαν να μελοποιηθούν. Τελικά, όντως ένας φίλος το έντυσε με νότες και μου το τραγούδησε στην κιθάρα. Ούτε καν θυμάμα

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Σου γράφω από ‘να καταγώγιο του κόσμου
Κάτω απ' το φως ενός κεριού που αργοπεθαίνει
Η μοναξιά γύρω μου δίχτυα όλο υφαίνει
Κι η άσπρη σκόνη τη μορφή σου στήνει εμπρός μου

Μάνα, πάει χρόνος από τότε που σε είδα
Μου 'λειψε τόσο το λιμάνι της ματιάς σου.
Μοίρα καλύτερη σου γύρεψα – στοχάσου…
Το δάκρυ σου την ώρα της φυγής λεπίδα

Τα όνειρά μου από χρόνια πια θαμμένα
Μες στις εκτάσεις μιας απρόσωπης ερήμου
Μα μένει αθάνατη, παλεύει η ψυχή μου
Να αναστήσει ό,τι απέμεινε από μένα

Στης ερημιάς τα πεζοδρόμια που γυρίζω
Ψάχνω μια ανάσα σε μια πόλη που πεθαίνει
Μοιάζει γυναίκα απ' τους δρόμους κουρασμένη
Της μοναξιάς μου το τραγούδι της σφυρίζω

Είπα να φύγω μακριά και να ξεχάσω
Αυτό το άχαρο κελί που 'χω διαλέξει
Μα σαν αράχνη στον ιστό της μ' έχει μπλέξει
Και στου αγώνα την παρτίδα πήγα πάσο

Μάνα,
Μην κλάψεις, παγωμένο σαν με βρούνε…
Είναι καιρός στον πυρετό που σιγοκαίω
Το γράμμα αυτό μπορεί να είν' το τελευταίο.
Μπορεί τα μάτια σου ξανά να μη με δούνε.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 02-10-2005