Τραίνο ή...τρένο

Δημιουργός: BonnieJo, Ιωάννα Παπαδοπούλου

αφιερωμένο στη γιαγιά που δεν έμαθα το όνομά της γιατί ήμουν κι εγώ μέρος της σκηνοθεσίας κάποιου τρίτου, χωρίς δικαίωμα να παρεμβαίνω στις "ατάκες" μου..

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

12 ώρες κράτησε το ταξίδι.
Σαν video που παίζει σε loop,
οι ίδιες εικόνες,να διαδέχονται
η μία την άλλη,με ακρίβεια
ελβετικού ρολογιού.

Πρωταγωνιστές, στο κατα τα άλλα
εν κινήσει κουπέ του τρένου,
ή τραίνου
-όπως προτιμάτε σύμφωνα
με το δικό σας χρόνο-
μία γιαγιά μετά του συζύγου
και ένας "νεαρός".

Η γιαγιούλα κοιμόταν
γυρτή μπροστά.Το πρόσωπό της
σχεδόν ακουμπούσε το γόνατό μου.
Κάθε 3 τέταρτα, περίπου,
της έπεφταν τα τεράστια γυαλιά της.
Ξύπναγε και χαμογελαστή τα μάζευε,
χωρίς να χρειάζεται να σκύψει.
Μετά με κοιτούσε, χαμογελούσε
και με ρωτούσε
"Πώς σε λένε κορτουδ'μ;"
"Μαρία γιαγιά, Μαρία",
αποκρινόμουν ψέμματα, χωρίς να
υποκρίνομαι όλως περιέργως.
"Και τι εσπούδαξς;"
"Δασκάλα γιαγιά, δασκάλα"
και πάλι ψέμματα...προς το παρόν.
Είναι ψέμμα όμως να αποκαλύπτεις
σε έναν άγνωστο τα όνειρά σου;
Χαμογελούσε ικανοποιημένη με το
δημόσιο προφίλ μου.
"Αϊντε και που ξερς μπουρεί να
σε φερν και στου χουριό μας αύριου
μεθαύριου!"
"Μπορεί γιαγιά, μάκάρι..." και
ξανακοιμόταν, για άλλα 3 τέταρτα.

Δίπλα της ο ʼντρας.
Ο έχω-κουραστεί-τώρα-που-πάτησα-τα-80-
κυριούλης. Μιλούσε σε όλη τη διαδρομή
με το "νεαρό".
"Καλά δεν κουράστηκες ακόμα με τα
κτήματα;", του έλεγε διαρκώς
αλλά μάλλον εννοούσε ότι αν είχε κι
αυτός 100 στρέμματα, ίσως, ίσως λέω,
να άξιζε τον κόπο να τα καλλιεργήσει
κι αυτός 4-5 χρόνια ακόμα...Ε ναι,
βέβαια για τα παιδιά
και τ'αγγόνια!
Ο "νεαρός",
έλεγε συνέχεια -καλοσυνάτα-
ότι αντέχει, γιατί είναι λίγο
πιο μικρός,"Ούτε καν 80 ακόμα!!!"

Ανά 3 ώρες περίπου, έβγαζε από την
πλαστική μπλε σακκούλα ένα σπαστό
φραπέ, ένα μαχαίρι με κόκκινη
πλαστική λαβή και τα μπισκότα.
Πρώτα άνοιγε το καπάκι, έβγαζε το
φακελάκι με τον καφέ. Έβαζε το σέικερ
ανάμεσα στα πόδια του.
ʼνοιγε το φακελάκι με το
μαχαίρι (κι εγώ αναρωτιόμουν γιατί δεν
το άνοιγε απλά με τα χέρια του, μιας
και παιδευόταν ιδιαίτερα). Έριχνε τον
καφέ στο
σέικερ, το γέμιζε νερό χωρίς να
το χτυπήσει, έκλεινε το καπάκι,
ξαναέβαζε το σέικερ ανάμεσα στα πόδια
του, έψαχνε τη μπλέ σακούλα,
έβγαζε ένα καλαμάκι, το άνοιγε και
αυτό με το μαχαίρι, έβγαζε τον καφέ
από τα πόδια του, έβαζε το καλαμάκι
και τον ξαναέβαζε πίσω στη θέση του.
Μετά έπιανε τα μπισκότα, μας ρωτούσε
αν θέλουμε (ξυπνούσε και τη γιαγιά για
να ρωτήσει)
έτρωγε ένα-δύο και ιεροτελεστικά
ξεκινούσε να πίνει τον ιερό φραπέ του.

Κάπου εκεί ξυπνούσε η γιαγιά, κάναμε
την ίδια κουβέντα και το ταξίδι
κυλούσε, ακριβώς όπως
η ζωή τους.
Όταν η γιαγιά με ρώτησε πόσο έχει
ο ελληνικός στο bar του τραίνου
(αφού εξεπλάγην πρώτα που υπάρχει
τέτοιο πράμα) κάτι με ενόχλησε.
Σαν να βίασε τις πρώτες 11 ώρες και 50
ήρεμα λεπτά που πέρασα στη ζωή
μου..Κάπου εκεί κατάλαβα ότι
είχε φτάσει η ώρα να κατέβω.
Πήρα έναν ελληνικό καφέ από το
περίφημο bar.

"τίποτα δεν κάνει γιαγιά, τίποτα"
"αντίου Μαρία'μ, γεια σου κοριτσούδ'μ"
"γεια σου γιαγιά, γειά σου"

...και σ' ευχαριστώ

Δημοσίευση στο stixoi.info: 07-10-2005