Ο ιδρώτας της προσμονής

Δημιουργός: poetryf

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Να μπορούσα τουλάχιστον να μιλήσω
με τις λέξεις που σημάδεψαν βαθιά τους αιώνες.

Δεν θα σου έλεγα « φοβάμαι» ή «σ’ αγαπώ».
Ούτε θα το ‘χα ανάγκη.

Θα έπαιρνα μόνο τη σκιά σου από το χέρι
και θα της ψιθύριζα σιωπές.

Πάρε λοιπόν την τελευταία μου
και άνοιξε την προσεκτικά σαν ένα κοχύλι.
Μπορεί να έχει κρατήσει
τον ήχο του τελευταίου μας φιλιού.

Κουράστηκα να ψάχνω το σώμα της απουσίας σου.
Ένας ανάπηρος οίκτος με κοιτάζει απ’ το παράθυρο.

Σε μια στιγμή είπες. Σε μια στιγμή μόνο, αγαπηθήκαμε
κι έφτανε τούτη η στιγμή να κτίσουμε τον κόσμο ολάκερο.

Το δωμάτιο γεμάτο μηνύματα:
-Μου λείπεις, δεν θα αργήσω.
-Κινδυνεύω μακριά σου.

Μάθαμε έτσι πως τα πράγματα άρχισαν να γίνονται επικίνδυνα
όταν το βράδυ εκείνο δακρύσαμε και οι δυο.
Να μπορούσα τουλάχιστον να κλάψω στον ώμο σου!

Το μπλουζάκι σου, δεν θα ‘χει στεγνώσει ακόμα.
Άλλωστε, ιδρώνει κάθε τρεις και λίγο η προσμονή.

Να με θυμάσαι...

Δημοσίευση στο stixoi.info: 10-06-2011