Παραμιλώντας τα βράδια

Δημιουργός: poetryf

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Το τραγούδι μας τέλειωσε.
Τώρα, μικρά σπουργίτια οι ψυχές μας
τσιμπολογούν τα εναπομείναντα ψίχουλα της μνήμης.
Κοίτα πώς έγινε η περασμένη μας αγάπη
ψωμί βρεγμένο, πεταμένο καταγής.

Τρέφονται οι άνθρωποι απ’ τις πληγές τους
-μ’ ακούς;
και η ιστορία δεν χωρά σε μια σελίδα μόνο
Τόσο κίτρινο.
Στο είχα πει όταν σε γνώρισα
ο κόσμος λιποθύμησε στη γέννα μας.
Μη μου γελάς.

Με το κουβάρι της σιωπής
οι λέξεις μου έστηναν γαϊτανάκια
Πιανόσουν εσύ από κάπου
Κοιτούσα και χάζευα, εγώ.

Όλα παιχνίδια είναι για δύο.

Μουσκεμένο το χώμα,
ιδρωμένο το γιασεμί στις αυλόπορτες.

Σε μυρίζω ακόμα.
Είναι κι ο φόβος μου μια πρόφαση να σ’ ανασταίνω.

Μα η καρδιά βρίσκει θάρρος
και τον πρώτο σκοπό αρχινά.

Εν αρχή ην η αγάπη.
Εν αγάπη το φως.

Κλείνω κι απόψε τις κουρτίνες.
Ένα φεγγάρι γιγάντωσε τον ίσκιο του στο σώμα του τοίχου.
Το κοιτάζω να μπαίνει από μέσα μου
σα λαμπρός εισβολέας.
Πού είσαι;
Γιατί δεν ήρθες να μου δείξεις τη νύχτα που αρρώστησε.

Κλείστηκα μέσα μου
Κι απ’ το παράθυρο βαθιά μου
ο θεός δαχτυλοδείχνει
τα μερόνυχτα που σκότωσα μακριά σου.

Κοίτα.. Κοίτα!
Κανείς δεν μας άντεξε.
Ούτε κι Εμείς.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 15-06-2011