Έλα Κωστάκη

Δημιουργός: Kostas Houston, Κωνσταντίνος Φ. Βελιάδης

Στο Δημήτρη Α.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Μου λες να γίνω θάλασσα
μα εγώ θα μείνω δάκρυ
Μου λες στο κέντρο να βρεθώ
κι εγώ μένω στην άκρη.
Να γίνω θέλεις βότσαλο
λείος και γυαλισμένος...
Κι εγώ σα βράχος στέκομαι
αψύς, μοναχιασμένος.

Δέντρο ήθελες νά ‘μουνα
να έρθουν στη σκιά μου
Κι εγώ θάμνος ολόξερος
κείτομαι εδώ χάμου.
Κήπος να είμαι ολάνθιστος
νά ‘ρχονται με λαχτάρα
Μα ’γώ είμαι γη άνυδρη
σαν έρημος Σαχάρα.

Μέ θέλεις ήλιο λαμπερό
μακριά από τη δύση
Κι εγώ αστέρας διάττοντας
που σύντομα θα σβήσει.
Μου λες πίσω επέστρεψε
σε μια αγκαλιά μεγάλη
Κι εγώ χαμένος τριγυρνώ
δεν ξέρω που θα βγάλει.

Θες να φωνάξω δυνατά
όπως η καταιγίδα
Μα γω είμαι ένας ψίθυρος
χαμένη Ατλαντίδα.
Τόσα περάσαμε μαζί
στο ''μέσα'' και στο ''έξω''
Μνήμες γλυκές, υπέροχες
πίσω αν ανατρέξω.

Αυτά που λες τόσο ζεστά όμως
δε με αγγίζουν.
Κι ας είναι λίγοι φαίνεται
τη μάχη πως κερδίζουν.
Όμως βαθιά σ’ ευχαριστώ
που μου πες δύο λόγια.
Δώσανε λάμψη αμυδρή
στα σκοτεινά μου υπόγεια.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 23-06-2011