Domenica 0143

Δημιουργός: siameum, Ανδρέας Πατσαλίδης

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Στην αρχή του ονείρου θα κατέβω μαζί σου,
εκεί στην άκρη του απείρου, να με βρει η αυγή σου.
Να ξυπνώ στο σκοτάδι, να με ψάχνει ο ήλιος,
Θα ρωτάει το βράδυ που' ναι ο μόνος μου φίλος.

Όλο σπάει το κύμα, εγώ στα βράχια δεμένος,
ξαναγράφω το ποίημα σ' ένα στίχο κρυμμένος.
Μέσα ο λύκος ουρλιάζει, τα μαλλιά σου μυρίζει,
να' ξερες πως σου μοιάζει που όλο μου ψυθιρίζει.

Πόλεμο στην ειρήνη τραγουδάει ο αέρας,
σαν κοιτά τη σελήνη ξανανιώνει το τέρας.
Έχει χρόνια σωπάσει η σονάτα του δρόμου,
διπλωμένη κοιτάζει την ταινία του τρόμου.

Κρύψε πια το ποτήρι που γεμίζω, μα αδειάζει,
που όλο η γλώσσα μου φθείρει, μα αυτό δεν το νοιάζει.
Ειν΄αυτό που κυκλώνεις, όμως τρέχει μακριά σου
κι όσο τρέχεις ματώνεις, είναι μες τη σκιά σου.

Έγιν' η έρημος θάλασσα, στον πάτο ξαπλώνουν
τα παιγνίδια που χάλασα, ξανά με μαλώνουν.
Διαολεμένες οι μέρες που μακριά σου περνάω,
κι αν γυρνώ στους αιθέρες, ώρες ώρες γερνάω.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 27-06-2011