Ένα ξεχασμένο ποίημα

Δημιουργός: poetryf

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Εσύ μιλούσες
κι εγώ μάζευα τις σιωπές που αυτοκτονούσαν.
Είχε γεμίσει το πεζούλι αίματα
και τα αυτιά μου παράξενες ιστορίες για θανάτους.

Περίεργα που αγαπιούνται οι άνθρωποι…

Μα είχα χτίσει στη φωνή σου, την φωλιά μου
και μεγάλωνα μέσα της τα φτερά ενός αητού.
Σε σώμα ανθρώπου.

Εσύ γελούσες
κι εγώ συνέλλεγα το δάκρυ της βροχής με’ σε μπουκάλια.
Πόσο νερό να χωρέσει ένας γυάλινος κήπος;
Τόσο που βλάστησαν θυμάμαι δυο τρία χάρτινα λουλούδια
με τους στίχους που δεν σου’ γραψα ποτέ...

«Είσαι ένα ποίημα ξεχασμένο στα κιτάπια μου.
Σε διαβάζω κάθε βράδυ στα όνειρά μου.
Μα πάντα αφήνω πίσω
μια τελεία, ένα κόμμα, ένα «και»…
Είσαι ένα ποίημα, ένας χρησμός, μια καταδίκη.»

Έτσι μιλούσα, έτσι γελούσα...
Ώσπου σ’ έχασα.
Κι είμαι ένα ποίημα καταδικασμένο
να μη διαβαστεί ποτέ.
Ποτέ και σε κανένα όνειρό σου.
Μια λάθος ερμηνεία θα μου έφτανε.
Μια λάθος ερμηνεία από το βάθος των χειλιών σου.
Μα όχι… Είμαι ένα ποίημα ξεχασμένο
στα κιτάπια σου. Χρόνια τώρα…

Δημοσίευση στο stixoi.info: 23-07-2011