Ένας κόσμος

Δημιουργός: Ιππαρχος, Δημήτρης

Ο κόσμος μην πάψει φοβάται στης αναπνοής σου το μεσοδιάστημα

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Είναι ένας κόσμος που ζει και πεθαίνει με την αναπνοή σου
Σαν φουσκώνεις το στήθος, χαρά, σαν εκπνέεις, αφάνταστη λύπη
Είναι ένας κόσμος που ο χρόνος μετρίεται με το καρδιοκτύπι
Χιλιάδες μικρές στιγμές ελπίδας και απόγνωσης δοσμένες εξίσου

Μα αν κάνεις προσθαφαιρέσεις απομένει στο τέλος η θλίψη...


Είναι ένας κόσμος που αντλεί απ' τα μάτια σου άπληστα το φως του
Και το σπαταλάει απλόχερα, ασύνετα, μα υπάρχει πάντοτε κι άλλο
Όταν απλώνουν οι ίσκιοι να λάμπει σαν φάρος, σωτηρίας σινιάλο
Που οδηγεί σε παράδεισο, δίχως πατρίδας ανάμνηση ή αίσθημα νόστου

Μόνο ένα προαίσθημα επίμονο και αγωνία μήπως κάποτε εκλείψει...


Είναι ένας κόσμος που κρατάς με σκοινιά σαν μαριονέτα απ’ τα χέρια
Απατηλός αν το θες, ειλικρινής αν το κρίνεις, καλοσυνάτος ή είρων
Είναι ένας κόσμος πλασμένος απ’ το υλικό των τρελών σου ονείρων
Και θαυμάζω εμβρόντητος καθώς βρίσκομαι πιο πάνω απ’ τ’ αστέρια

Μα φοβάμαι, στο είπα; Αχ, πώς φοβάμαι τα ύψη...

Δημοσίευση στο stixoi.info: 22-08-2011