Εγώ το φως μου το γεννώ Απ' της καρδιάς το χτ

Δημιουργός: giannis0911, X.Ι

...............

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

κι αν έσβησε ο ήλιος απ τα μάτια
θα καίει η αγάπη στις καρδιές μας
κι αν πήρε άλλα τώρα μονοπάτια
τα ίχνη της δεν σβήνουν στις ζωές μας

κι αν ντύθηκε το σώμα μ’ άλλο σώμα
μας άφησε η αγάπη ένα φεγγάρι
κι αν άφησε μία θέση σ’ ένα στρώμα
τα λίγα, απ’ τα πολλά μας έχει πάρει

κι αν πόνεσε η ψυχή το χωρισμό μας
η αγάπη με αγάπη θα περάσει
κι αν στέρησε στιγμές, το λυτρωμό μας
με έρωτα η ζωή θα προσπεράσει

κι αν ζήσαμε το πόνο στη καρδιάς μας
ζωή δεν σε αφήσαμε ξοπίσω
κι αν βάλαμε φωτιά στα όνειρά μας
σε ζήσαμε ζωή θα σου μηνύσω
…………………………………………...

Παρ-ένθεση

δεν έχει άλλο δρόμο η αγάπη
το δρόμο της ζωής καθώς διαβαίνει
το γέλιο τη χαρά ή και το δάκρυ
θα φέρνει κι απ’ την άλλη θα το παίρνει

εμείς είμαστε τούτη η αγάπη
αγάπη δίχως άνθρωπο υπάρχει ;
εμείς και τα σωστά μας και τα λάθη
εμείς η εξουσία που μας άρχει

το δάκρυ άμα θέλετε ρωτήστε
τι άνθρωπος σημαίνει, και τι είναι
το πόνο του για λίγο ακουμπήστε
να μάθετε ποιος είστε, και τι είναι

λαθέψαμε θαρρείς στα όνειρά μας
το κόσμος μας τον σπείραμε παγίδες
κι αντί για τα αντρίκια βήματά μας
βαστάμε δεκανίκια και ελπίδες …

Σε ήλιους ψεύτικους χαριστήκαμε ολάκεροι . Λουστήκαμε, πλυθήκαμε, μα σύγκορμοι μυρίζουμε απελπισία . Κι όσο το βήμα μας βαρύ και σταθερό , τόσο βουλιάζουμε με τόσα βάρη . Πάνω σε βάλτο χτίσαμε το μέλλον μας .Το μέλλον των παιδιών μας, το πουλήσαμε . Για λίγο φως . Στον ίδιο ήλιο . Αιώνες τώρα . Για μια στιγμή αθανασίας , πουλήσαμε θεούς και αγοράσαμε . Κι όση αιωνιότητα μπορούσε η ψυχή μας να βαστάξει μες τα θνητά μας χέρια , τη παζαρέψαμε . Κι αν κάναμε τη νύχτα μέρα , μέσα στα σκοτάδια μας , ο ένας πάνω στον άλλο σκουντουφλάμε . Τυφλοί. Στα μάτια μας , τη λογική ,την εξορίσαμε . Την εκπορνεύσαμε σε οίκους πάθους κι ηδονών . Στη λεία του εφήμερου ταγμένοι . Στη θήρα του ανέφικτου, σκοτώνοντας το εφικτό . Πλήρεις από αφθονία, λιμοκτονούμε χορτάτοι από πενία . Μας έκαψε ολάκερους ετούτος δω ο ήλιος της επιθυμίας . Τον επισκίασε τον ήλιο της ψυχής μας ,κι λαύρα του μας πάγωσε . Ριγούνε οι ψυχές για λίγη ζεστασιά, μα σύννεφα βαριά τον εσκεπάζουμε . Και μαύρα . Η μπόρα αργεί να τρέξει από τα μάτια και γίναν οι ζωές μας άγονες . Σαν στέρφες νύμφες, καρτερούν . Το πνεύμα το αθάνατο , το πνεύμα το αδάμαστο , να συνουσιαστούν, γιατί γεννάνε οι καρδιές μας νόθα . Και έτσι αυτά τα νόθα, αβάφτιστα θα μένουν . Γεννιούνται αγέννητα και πεθαίνουν ζωντανά , πριν απ’ το θάνατο . Ίσως μια μέρα στην κολυμβήθρα της ζωής, ο Διόνυσος κι ο Απόλλωνας ,χωρέσουν .Ίσως να σπάσει η σιωπή και να δοθεί ταυτότητα . Ίσως το πολυπόθητο να ακουστεί : και το όνομα αυτού , Άνθρωπος … Ως τότε ήσυχα και μακάριοι , θα κλείνουμε τα μάτια ….



Παρελκυόμενα
………………………………
Ο Δρ. Τζέκιλ γύρισε
Ο Μίστερ Χάιντ φεύγει
Για όποιον δεν το μύρισε
Για όποιον τ’ αποφεύγει

Ήλιε λαμπρέ που φώτιζες
Των στίχων τα σκοτάδια
Εμένα δεν με ρώτησες
Αν μ’ άρεσαν τα βράδια

Φύση λοιπόν ρομαντικός
Του φεγγαριού της δύσης
Που πας εσύ ο αναρχικός
Τα φώτα να μ’ ανοίξεις;

Παιδί εγώ του λιμανιού
Της ποίησης αλάνι
Του πάσα εις ουτιδανού
Το φως του δεν με φτάνει

Εγώ το φως μου το γεννώ
Απ’ της καρδιάς τον χτύπο
Γι αυτό λοιπόν σε συ(ν)γχωρώ
Στον Άγιο ετούτο οίκο

Το ίδιο θα συμβούλευα
Και όλα τα αλάνια
Πάντα να έχουν ανοιχτά
Του στήθους τα λιμάνια

Δημοσίευση στο stixoi.info: 29-08-2011