Που λες

Δημιουργός: montekristo

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Νομίζουμε ότι η ποίηση θα πάρει την γλώσσα μας
και θα μιλήσει για μας
θα ανασύρει ότι είναι κρυμμένο
μεγαλειώδες μα και διστακτικό
θα το αναδείξει στα στερεώματα των αισθήσεων
θα αποκτήσει οντότητα
χα! όχι απλώς οντότητα
θεσπέσια οντότητα
θα γαμεί και θα δέρνει
Ότι η ποίηση είναι εκείνος ο καλός φίλος
ο παρηγορητικός
που εκεί που βλέπεις τον γκρεμό με ανοιχτό το στόμα
μαύρο κι άραχνο
και λιμασμένο να σε κατασπαράξει
θα σου πει τον λόγο τον ενθαρρυντικό
και θα βγεις από τον κίνδυνο
μαζεύοντας τις τελευταίες δυνάμεις σου
Α τι καλά που θα ήταν αν ήταν έτσι
Γιατί διάολε όσο μαζί της συναναστρέφομαι
(και σχωράτε μου τον κομπασμό)
τόσο βλέπω πως είναι δοσμένη απόλυτα στο μηδέν
και πως όλη η παρηγοριά που μπορεί να σου δώσει
είναι πως δεν θα είσαι ο μόνος που θα σβήσεις
σαν τα χνάρια στην έρημο της ύπαρξης
Θα δοξολογεί τον άνεμο
φίλε μου
τον άνεμο που σβήνει το πέρασμά σου
όσο κι αν σου φαίνεται παράδοξο
η ποίηση απεχθάνεται τις οάσεις
τους φοίνικες, τα βατραχάκια και τα ρέστα
Γουστάρει καυτή άμμο
δίψα...ατέλειωτη δίψα
γουστάρει οφθαλμαπάτες κι αντικατοπτρισμούς
Τέτοια σκύλα είναι...
Κι όταν είσαι σίγουρος πως την έπιασες από τα μαλλιά
καθώς έπεφτε εκείνο το αστέρι στη γη της αγάπης
αυτή θα δραπετεύει με ένα ψοφίμι στο οδόστρωμα
και θα το ταξιδεύει στον μεταθανάτιο παράδεισο
των ποιητών.
Τέτοια τα καμώματά της
Χίλιες φορές ψοφίμι εσύ
μα αυτή το άλλο θα διαλέξει...
τι να πεις?...

Δημοσίευση στο stixoi.info: 01-09-2011