η ψυχή μου ,ενα καράβι

Δημιουργός: dr.rockthan, θανασης κρουσταλης

....τα άγια ονείρατα δεν έχουν προορισμό

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[I][I]Σαν σαπιοκάραβο δεμένο , εχώ ψυχή
που πέλαγα άγρια, ζητούσε ν΄αρμενίσει,
και το γελάνε της θαλάσσης οι αφροί,
σαν το αφήσαν στο καρνάγιο να σαπίσει.

Σαμπως να ήτανε σκαρί περαστικό
ντροπης ανάθεμα, στου βιου την προκυμαία.
κι έμεινε μόνο του στη γής ,σαν ρημαδιό
χωρίς ποτέ του να σηκώσει μια σημαία.

Και για ταξίδια άκουε συνέχεια και τόπους
κι' ολο το ξύλο του το έτρωε το σαράκι,
σε μια γωνιά παρατημένο απο ανθρώπους
χωρίς να παίζει στου βοριά το αεράκι.

Καπετανέος σαν περνιόμουν στη ζωή μου
φωναζα ναύτες ,ονειρατά που λιποτάξαν
που αναρίγισαν για λίγο το κορμί μου
και που σε άλλα σαπιοκάραβα αράξαν.

Και περάσανε τα χρόνια του απ την πλώρη
και αφήσαν χαρακιές στην κουπαστή,
καθώς, σέρνει νεκρική πομπή μια κόρη
κι απο πίσω οι συγγενείς αγκαλιαστοί.

Μα δεν ήθελε ποτες του το καράβι
της ψυχής μου, σε λιμάνι να γυρίσει,
μονο εζήταε στου πελάου την αγκάλη
κάποιο βράδυ τη ζωή του να χαρίσει.

Τώρα που΄μαι αποσταμένος απ΄τη μοίρα
τον ορίζοντα πενθώ σαν φίλο χθόνιο
και στο πέλαο παρακαλάω μια πλημμύρα
να με πάρει μες το μπλέ του, το αιώνιο


θανάσης κρουστάλης[/I][/I]

Δημοσίευση στο stixoi.info: 09-09-2011