Ταξίδι Ψυχής

Δημιουργός: AGGE, Άγγελος

..μονάχα αυτός ο πικρός αναστεναγμός της λύπης, βγαλμένος από τα ανάκτορα μιας βασίλισσας σιωπής..

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Τα όνειρα παραμένουν πάντα όνειρα..
Πουθενά φως, πουθενά δικαίωση..
Μονάχα κάτι ακανόνιστες συλλαβές που λήγουν σε α και χ..
Ίσως καλύτερα να σταματήσω να ονειρεύομαι..
Μονάχα κράτα μου το χέρι σφιχτά να μη φοβάμαι!
Χωρίς τα όνειρα,
το γέλιο στα χείλη μου θα σχηματίζεται δειλά..
Οι στιγμές που χαμογέλαγα κοιτώντας το κενό το θα σβήσουν,
τη θέση τους θα πάρει ένας χοντροκομμένος σπασμός,
και ένα μουντό γκρίζο χρώμα θα δέσει τα χέρια μου..
Μονάχα η ψυχή μου θα μπορεί να τρέξει,
να αγκαλιάσει μια φορά αυτά που άφησα,
να πει ένα «γεια» σε όσα μ’ άφησαν,
για να γυρίσει πάλι πίσω στο βαρύ και ψυχρό στέγαστρο της σιωπής..


Θυμάμαι μια φορά που πέταξα,
όμως δεν ήμουν εγώ..!
Ήταν ο λόγος μου που έτρεχε στα λιβάδια της σκέψης,
προσπαθώντας μια φορά να ακουστεί,
να δώσει νόημα στα χείλη τα σφιγμένα,
για να μπορέσει και αυτός να ειπωθεί..
Μα τον σταμάτησε νομίζω η καρδιά μου..
Ήταν ο ρόλος της να μείνει σταθερή..
Κι εγώ το σεβάστηκα,
μέχρι που άρχισε να παίζει στο μυαλό μου παιχνίδια,
που μάλλον δεν θα ‘πρεπε ν’ αρχίσει ποτέ,
κι αυτό γιατί μπορώ να ταξιδεύω..
Μακάρι να έμενα εδώ..
Αν με δεις να φεύγω κράτα με!
Μη με αφήσεις να γίνω πάλι ένα με τις εικόνες,
μ’ αυτές τις ροδοκόκκινες τουλίπες του αναστεναγμού,
σ’ αυτά τα γκριζοπράσινα στενά μιας ανάμνησης..


Κάθε όνειρο και μια παλιά μελωδία,
μια παρωδία γραμμένη για να θαφτεί στο πουθενά..
Μονάχα μερικές σκόρπιες εικόνες στο πάτωμα,
που μία μέρα θέλησες να πετάξεις..
Δεν ήξερες ούτε εσύ το γιατί..
Μου έλεγες μονάχα να συνεχίσω να ονειρεύομαι και το έκανα..
Μια μέρα, μου είπες, όλα αυτά θα βγουν αληθινά,
όμως ο καιρός πέρασε και δεν βγήκαν..
Ίσως δεν είναι η ώρα τους να βγουν..
Ίσως γιατί τα όνειρα είναι απλά φωτογραφίες των θέλω,
ζωγραφιές μιας ανάμνησης,
τα σκίτσα μιας ασπρόμαυρης σκέψης.
Ποτέ δεν θα βγουν..
Τα όνειρα θα παραμένουν για πάντα όνειρα..
Πουθενά φως, πουθενά δικαίωση,
μονάχα αυτός ο πικρός αναστεναγμός της λύπης,
βγαλμένος από τα ανάκτορα μιας βασίλισσας σιωπής..
Ίσως καλύτερα να σταματήσω να ονειρεύομαι..
Δεν υπάρχει άλλος δρόμος,
τα πάντα καταλήγουν σε ένα απέραντο κενό,
με συντροφιά τον ήχο μιας ψυχής που κλαίει..
Αν με δεις να φεύγω κράτα με..
Δεν θα ‘μαι εγώ..
Θα είναι εκείνη που θα προσπαθεί να με φέρει πίσω..
Θέλει να περπατήσουμε μαζί ξανά στους ίδιους δρόμους,
να περάσουμε τις λεωφόρους του χτες για να μπούμε στο στενό του αύριο,
με τέτοιο τρόπο που μόνο η ψυχή μου μπορεί..
Ζωγραφίζοντας στις μνήμες μου,
θέλει απεγνωσμένα να με κάνει να ονειρευτώ,
να ξαναζήσω μια φορά τις πάμπολλες αναμνήσεις,
μα δεν μπορεί..
Είναι ήδη πιο πέρα,
και έχει ξεχάσει πως φωνάζει μια ψυχή,
δεν θυμάται πια ολόκληρη τη λέξη,
κι έτσι φωνάζει δυο φορές το άλφα και το χι..

Δημοσίευση στο stixoi.info: 28-09-2011