Αυτοί που έφυγαν κι εγώ που μένω

Δημιουργός: Σωτήρης Τσιλ, Σωτήρης Τσιλίκας

Οδυνηρός ο αποχωρισμός, νεκρός ή μετανάστης

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Σωτήρης Τσιλ 28-09-11

Αυτοί που έφυγαν κι εγώ που μένω

Βλέπω φωτογραφίες, τότε που ήσασταν παιδάκια.
Ίδιους σας βλέπω κι όταν φύγατε για χώρα άλλη.
Η Μοίρα χαραγμένη στα μουτράκια
Ίδια ανεξίτηλη κλωστή, καμιά αλλαγή μεγάλη.

Το πρόσωπό σας δείχνει την Ιθάκη τη δική σας
Στην πάλη και στο διάβα, ταιριαστό βρίσκω το δρόμο.
Εγώ, που τώρα ξέρω την πορεία της ζωή σας
στην αγάπη, τη χαρά, τη θλίψη και τον τρόμο.

Θλίψη γεμίζω και η ψυχή μου σιγοκλαίει.
Γίνεται δάκρυα καυτά και λύνεται στα μάτια.
Γεύση πικρή και αλμυρή που παραπαίει.
Και όλα τα εσώψυχα, μου γίνονται κομμάτια.

Απύθμενος ο πόνος στον μικρό.
Μικρότερος μπορεί για τον μεγάλο.
Ποτήρι άπατο, γεμάτο και πικρό
Σαν, όταν άψυχο, νεκρό, θωρώ τον κάθε άλλο.

Μήνα τους πήραν Λαιστρυγόνες στη ζωή τους
Και να φέρνει στην ψυχή μου τόσο πόνο, τόσο τρόμο.
Ή πάλι βρήκαν την Ιθάκη τη δική τους
και να κλαίω, μη δεν βρήκα εγώ το δρόμο.

Συλλογίζομαι προς τι η ζωή, προς τι όλοι οι δρόμοι.
Αφού σε τάφο σκοτεινό οι πάντες καταλήγουν.
Αξίζει για να ζεις και να έρχονται οι πίκρες, τόσοι πόνοι;
Μες στη φθορά, στη μοναξιά, όλα και όλοι απολήγουν.

Κι άξαφνα έρχομαι στο τώρα, στο εδώ κι αποδιώχνω τα σκοτάδια.
Τις μαύρες σκέψεις τις φριχτές, τις πίκρες που με πνίγουν.
Από τα σκότη του βυθού, βλέπω του ήλιου τα σημάδια.
Κι ακολουθώ το δρόμο, που στον ήλιο της ελπίδας καταλήγουν.

Κι αναρωτιέμαι δυνατά, μες στους αγώνες,
αν ξέρω πράγματι ότι τίποτα δεν ξέρω.
Κρατώ τις μνήμες στους δικούς μου τους αιώνες
χωρίς τη λησμοσύνη ίσως και τα καταφέρω.

Απλά το μονοπάτι που αχνοφέγγει ακολουθώ.
Πορεύομαι ακόμα και ας με βγάλει στην οδό Καλαποθάκη
Ίσως να βρω αληθινά νόημα ζωής για να γευθώ,
Νάχω χαρά, γαλήνη, την δική μου την Ιθάκη.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 29-09-2011