'τό φώς τό άληθινό

Δημιουργός: merlin17254, Γιωργος

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

''Τό φώς τό άληθινό''.

Ή γλυκειά ή έξουσία,
ξεφτιλίζει τήν ούσία.
Άστυνόμοι, βουλευτάδες,
είναι όλοι ψευταράδες.

Άπό παλαιοτάτων χρόνων,
μάς βασάνιζαν τόν κώλον
καί μάς φούσκωναν τά στήθια,
μέ μεγάλα παραμύθια.

Φτάνουν πάντα σάν σωτήρες
καί άπό παραβιασμένες θύρες,
μάς γεμίζουν τά μυαλά,
μέ κοινά πιά μυστικά.

Τό ''ή έξουσία στόν λαό'',
είναι ψέμμα ποταπό.
Άπό τόσα πλέον χρόνια,
μάς περνάνε γιά κοθώνια.

Πόσο βλάκας πρέπει νάσαι,
έπιτέλους βρέ άδέρφι.
Σπεύδεις πάντα νά χορέψεις,
όταν σού κτυπούν τό ντέφι.

Κι όταν σού σερβίρουν ώραία,
τό γνωστό τό τραγουδάκι,
τήν έπόμενη στιγμή,
στήνεις καί τό κωλαράκι.

Τό ''έλευθερία ή θάνατος'',
σάν σύνθημα μεγάλο.
Τροφή γλυκειά κι αίώνια,
γιά κάθε παπαγάλο.

Άγαπημένο μου παιδί, ή ''Εθνικοφροσύνη'',
είν έργαλείο δυνατό.
Τό πιό έπικίνδυνο πιοτό,
γεμάτο ''αξιοσύνη''.

Άλλους τούς στέλνει στόν χαμό.
Θέλει τόν θάνατό τους.
Καί σ άλλους ''εξυπνότερους΄΄,
στήνει τό βασίλειό τους.

Καί προχωράμε πάντα έμπρός,
σηκώνοντας τά χέρια.
Ένας όλόκληρος λαός,
μπροστάρης μόνον ό θεός,
κραδαίνοντας μαχαίρια.

Πόσ έχουνε δεί τά μάτια μας,
σ αύτήν έδώ τήν χώρα.
Τό άσπρο, μαύρο λέγεται
κι όταν ό κόσμος φλέγεται,
τήν σούβλα μας νά στήσουμε,
δέν βλέπουμε τήν ώρα.

Λαός μέ πίστη στόν θεό.
Μ άντίληψη όξεία.
Μοναδικός στόν κόσμο αύτό,
μές στήν όρθοδοξία.

Γεννιόμαστε, πεθαίνουμε,
μάς λένε τί πιστεύουμε.
''Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών''.
Μνήμες έποχών Βυζαντινών.

Μέ τόνα πόδι στόν βορρά
καί τάλλο πρός τόν νότο.
Όταν είναι κάποιου ή χαρά,
τού έχει κάτσει ή ζαριά,
όλοι θέλουν νά μπούν στό κόλπο.

Βάλε κι έμένα άγόρι μου,
μέσα στήν λοταρία.
Γιατί, άν είναι νά χαθώ,
μόνος στήν γαλαρία,
καλύτερα μ έσένανε,
κι άς μήν έχω μία.

Σύντροφος ΄΄συναγωνιστής'',
μέλος γνωστής ''παράγκας'',
μέ τήν χοντρή κοιλάρα του,
περνιότανε γιά μάγκας.

Τόν κόσμο όλο δούλευε,
μ ένα σωρό ύποσχέσεις
καί κράταγε τίς πιό στενές,
μέ τήν καθ έξουσία σχέσεις.

΄΄Ο ψεύτης κι ό κλέφτης χαίρονται,
μονάχα έναν χρόνο''.
Γιά πάντα στήν ''παράγκα'',
σέ καθ όμως περίπτωση,
μιλούν μόνον τά φράγκα.

Δώσε κι έμένα μπάρμπα μου,
μέ τήν βαθιά κουτάλα,
γιατί, άν καί τά δικά μας τά μυαλά,
δέν είναι σάν τά άλλα,

μέ τέτοια πείνα στήν κοιλιά,
καί στόν λαιμό μας τήν θηλιά,
τό μέλι πάντα θάναι,
γλυκό....ΚΑΙ ΘΑ ΤΟ ΦΑΜΕ.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 29-09-2011