Των πεθαμένων η γιορτή

Δημιουργός: Nikos8

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Μονάχος μου κάθε αυγή τον ήλιο αντικρύζω
και με το φως το πρωινό πεθαίνω κάθε μέρα.
Σαν η ψυχή μου αιμορραγεί πονάω και δακρύζω,
θνητός σαν είμαι σκιάζει με του θανατά η φοβέρα.

Πόσες φορές γεννήθηκα και πέθανα αψηφώντας,
όνειρα, πόθους και ευχές, κατάρες και φοβίες.
Γνώση έλαβα άπλετη καρτερικά γερνώντας
κι έκανα πράξεις άγιες άλλων τις αμαρτίες.

Πελώρια κάστρα έχτισα με πέτρες ματωμένες,
έφτιαξα πόλεις και χωριά που κάτοικοι δε ζούνε.
Ερείπια, σπίτια αδειανά με μνήμες χαραγμένες.
Μεσ' απ' τους τάφους οι νεκροί βγήκανε και γελούνε.

Εδώ ψηλά που κάθομαι στο θρόνο μου και κλαίω
θρυνώντας το βασίλειο που πρόκειται να χάσω,
νεκρός μα νέος κι όμορφος στο άπειρο θα πλέω,
των πεθαμένων τη γιορτή θα τρέχω να προφτάσω.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 22-10-2011