Πόσο αντέχεις; Δημιουργός: Trelenaki Κάποιοι λένε ότι μόνο ο πόνος και η δυστυχία γεννάνε ποίηση! Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info Πολλές φορές δεν ξέρω τι να γράψω γιατί δεν υποφέρω από κάποια απώλεια ή κάποιο κακό που με βρήκε. Νομίζω πως κάποιος θα διαβάσει το κείμενό μου και θα πει "Τι δουλειά έχει αυτή εδώ; Εδώ πονάμε...Εδώ γράφουν μόνο όσοι πόνεσαν βαθιά, υποφέρουν και ξέρουν τι θα πει δυστυχία". Έτσι ακόμα και τα ποιήματα που έγραψα (αν τα πει κάποιος ποιήματα) είναι είτε κατηγορίες για όσα μου έχουν συμβεί (σε εμένα και τον σύντροφό μου) τα τελευταία 2 χρόνια (πράγματα που τα σκεφτόμαστε πλέον και γελάμε) ή κάτι χιουμοριστικό...Ποτέ δεν μου άρεσε να κλαίγομαι γι' αυτά που μου συμβαίνουν, ούτε να δείχνω τι τραβάω...Είτε περνάω στην αντεπίθεση εφόσον το αξίζει, είτε το ρίχνω στην τρελή...
Η αλήθεια όμως είναι ότι πονάω...Και δεν ξέρω αν θα υπάρξει έστω κι ένας να με καταλάβει...εγώ παρ'όλα αυτά θα το πω...
Ξυπνάω το πρωί και 2 χέρια με αγκαλιάζουν και με σφίγγουν...Με χαϊδεύουν και μια φωνή μου ψιθυρίζει στο αυτί "σ'αγαπώ...είσαι η ζωή μου...". Μπορεί να μείνω στο κρεβάτι όσο εκείνος ετοιμάζεται για την δουλειά, μπορεί και να χουζουρέψουμε λίγο ακόμα, αλλά η μέρα μου ξεκινάει με ένα Σ'ΑΓΑΠΩ! Και δεν είναι μόνο οι λέξεις...Είναι ο τρόπος που με κρατά, ο τρόπος που με κοιτάζει και με κάνει να αναρωτιέμαι τι έχω κάνει για να τον αξίζω, ο τρόπος που μου μιλάει ακόμα και όταν τον πειράζω...
Ακόμα και αν έχουμε λίγες μόνο ώρες που πήραμε πρωινό θέλω να τον ακούσω στο τηλέφωνο.Μου λείπει ακόμα και τις λίγες ώρες που είναι στην δουλειά. Αν βρω κάτι και απασχολήσω το μυαλό μου περνά πιο γρήγορα η ώρα...γι'αυτό στο σπίτι δουλεύω στο φουλ...σαν υπερφορτισμένο ρομπότ...Ότι ετοιμάζω το ετοιμάζω με χαρά για εκείνον...και όταν μπαίνει στο σπίτι πάντα με αγκαλιάζει και μου λέει "Σε αγαπώ...Είσαι η ψυχή μου..." και τα λόγια γίνονται χάδια...και τα χάδια γίνονται φιλιά...και το φαγητό αρπάζει....
Δεν έχει σημασία αν τα απογεύματα καθόμαστε στον καναπέ αγκαλιά, αν εκείνος ασχολείται με κάποια υποχρέωση και αν εγώ δουλεύω...Καθόμαστε στον ίδιο χώρο και μπορεί να μην μιλάμε για ώρες, όμως η σιωπή δεν ήταν ποτέ αμήχανη μαζί του...άλλωστε τι χρειάζεται να λες όταν κοιτάζεσαι έτσι;
Για μένα είναι ο ομορφότερος άνθρωπος στον κόσμο...Θα με πείτε ρομαντική, αλλά τον κοιτάω και λιώνω...Δεν είναι ότι δεν καυγαδίζουμε αραιά και που...μέρος της ευτυχίας μας είναι κι αυτό...Είμαστε σχεδόν 9 χρόνια μαζί και κάθε μέρα νιώθω και πιο ευτυχισμένη...και πιο γεμάτη...ως που;;;;;;;;
Πολλές φορές νιώθω το στήθος μου να φουσκώνει και να πλημμυρίζει από ευτυχία, που νομίζω θα σκάσω. Νιώθω πως δεν μπορώ να ανασάνω και το στήθος μου με πονά...Έχετε σταθεί μπροστά σε κάτι που θεωρείτε τόσο όμορφο ώστε και το να αποσβολωθείτε είναι ασήμαντο; Έχετε ποτέ νιώσει να σας γεμίζει τόσο πολύ ένα συναίσθημα που πιστεύετε πως θα κλάψετε; Έχετε νιώσει πως είσαστε πολύ μικροί για να χωρέσετε τόσα συναισθήματα; Πως δεν μπορείτε να ανασάνετε; Πως θα εκραγείτε;
Ποιος είπε ότι η αγάπη δεν πονάει; Δημοσίευση στο stixoi.info: 23-10-2011 | |