Γέρος

Δημιουργός: Νεόραιβος, Βασίλης Νικολόπουλος

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Στα χέρια μου αυλάκια, ρυτίδες και κοψίματα
Το στόμα μου πικρό απ’τις αναμνήσεις
Τα μάτια μου κλειστά από το φως και τα αμαρτήματα
Άσπρο το μαλί απ’τις αντιρρήσεις.

Θυμάμαι πριν αιώνες ανεμόδαρτους
Πριν χρόνια από ασήμι και χρυσάφι
Που έγραψα δυο ποιήματα μονάχος μου
Τα πιο σωστά που είχα κάνει λάθη.

Το ένα το’γραψα στον ουρανό
Τα σύννεφα τα έκανα πινέλο
Να βλέπω, να γελάω με τα χάλια μου
Το χείλι μου να σκάει όταν θέλω.

Το άλλο το’γραψα στο χέρι μου
Μα έσβησε, ξεθώριασε και πάει
Το χρώμα όμως πέρασε στο αίμα μου
Και έμαθε στο σώμα να πονάει.

Τα ποιήματα ήταν όμως μόνο γράμματα
Οι έννοιες δεν χωράγαν στις προτάσεις
Γι’αυτό έπλασα δυο άγγελους από όνειρα,
Πηλό, γυαλί και αντιφάσεις.

Το ένα αγγελούδι το άφησα
Να κάτσει στου Θεού το προσκεφάλι
Ψέλνοντας να υμνεί τα αμαρτήματα
Που χάραζαν στο σώμα μου οι άλλοι.

Το άλλο το έδεσα στο στήθος μου
Μα έσπασε η σκουριά την αλυσίδα
Και γέμισε η ματιά μου με προβλήματα
Τα πιο πολλά που στη ζωή μου είδα.

Άγγελοι, λέξεις και ποιήματα,
Όλα έμοιαζαν με παραμύθια
Που έφτιαξα μια νύχτα με αστραπόβροντα
Για να κρύβω του μυαλού μου την αλήθεια.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 09-11-2011