Τριλογία Νοέμβρη

Δημιουργός: ΜΝΗΜΩΝ, ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΑΛΤΕΖΟΣ

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

09.50’30΄΄ 15/11/2011

Μήτρα σε έθρεψ’ ιερή κι αμαρτωλό το σπέρμα,
εκείνο που σε φύτεψε, στα σπλάχνα της ανάγκης
κι ήσουνα πάντα μια στιγμή, λιγάκι πριν το τέρμα,
ίδιο ποτάμι λύτρωσης ,σαν αγιασμένος Γάγγης.…

Kαι έπλεαν στα σπλάχνα σου, οι πεθυμιές του κόσμου,
που έσερναν ξοπίσω τους, οι μύριοι εραστές σου
κι όλοι για σε ερχόντουσαν κι όλοι σου λέγαν «δός μου»
και ύστερα γινόντουσαν, θύτες και δικαστές σου…

Kι ήσουνα ίδια πάντοτε, στις γειτονιές της γης μας,
εταίρα πόρνη κι έμεσμα, μιας σάπιας κοινωνίας,
πόνου και πίκρας γέννημα, της άδικης οργής μας
και σάρκα μας κι ανάθεμα λάθρας ευδαιμονίας…..

Kι ήσουν βαρόμετρο ντροπής, μα και το πρόσωπό μας
κι η λύτρωσή μας πέρναγε, πάντα πρώτ’ από σένα,
μια κι η καμπή ανατροπής, από τον εαυτό μας,
κοινά μας αμαρτήματα, μέτραγε κι όχι ξένα…..

17.50΄24΄΄ 18/11/2011

Ζύγωνε βλέπεις η στιγμή, που θ’ αποκαλυπτόταν,
κάθε μας πράξη σκοτεινή και κάθε μας αυθάδεια
κι ήταν περίσσιοι οι λυγμοί, την ώρα που δινόταν,
απ’ της αλήθειας την φωνή, η έγκριση κι η άδεια

κι ήτανε σύσσωμο εκεί, το πλήθος κουρνιασμένο,
δίχως πυγμή και λυτρωμό, βουβό και τρομαγμένο,
σαν μιαν ιδέα αρχική, σαν δάκρυ σφραγισμένο,
μες τον δικό του τον χαμό, απλά σακατεμένο

κι ήμασταν μόνοι μας εμείς, τα θύματα των πλάνων
κι οι συνωμότες της ζωής, πικρά μετανοιωμένοι,
της προδοσίας οι γονείς, με τα μεγέθη νάνων,
δίχως ανάσα μιας πνοής, για πάντα πεθαμένοι,

απόβλητοι παντοτινά, της ομορφιάς της ζήσης,
της ύπαρξης αερικά, δίχως μορφή και σχήμα,
μέσα στα δήθεν τα φτηνά -μήτε σαν αναμνήσεις-
όντα απλά μηδενικά, που ζούν’ έξ’ απ’ το μνήμα…..

22.21΄37΄΄ 18/11/2011

Ήλιος πνοή και θάλασσα κι αγέρας πελαγίσιος
κι η Ορφική πανήγυρις το φως της Ευρυδίκης
χιτώνας δίχως πτύχωση αιθέριος φιδίσιος
κι ο άνεμος στην κόμη της μυρόβολος Θρηίκις

στ’ αλώνι της Παληάπολης στα μάρμαρα π’ αντέχουν
που πάντοτε τα σμίλευε το χιόνι το χαλάζι
και που αιώνες κύματα συνέχεια τα βρέχουν
ο Ήλιος και ο Έρωτας καθημερνά χαράζει

και ροβολά κατόπι τους ανατολές και δείλια
ως κάτω στο ξωκλήσι της – Αγιάς Παρασκευής μας-
βυζαντινή ανάσα μας κι ανάβουν τα καντήλια
αυτά π’ αστέρια φέγγουνε τις νύχτες στην αυλή μας

και μέσα κει στις γλάστρες μας φυτεύουνε τον σπόρο
που ‘χει το ίδιο άρωμα βασιλικού και δυόσμου
κι είναι Του Πλάστη άρωμα κι είναι δικό Του δώρο
Ελευθερίας άγγιγμα βασίλισσας του κόσμου….

Δημοσίευση στο stixoi.info: 18-11-2011