Κόσμος και οργή

Δημιουργός: vero_, Βερόνικα

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Πάνω στο βουνό που οργιάζει,
στον κάμπο που βυθίστηκε,
στον γκρίζο ουρανό, ο κόσμος μαύρος.
Μονάχα στέγες αντικρίζω.
Που' ναι το πράσινο;
Κάπου εδώ, κάπου εκεί.
Οι άνθρωποι πιόνια και χειριστές,
άβουλοι, ανυποψίαστοι, διάχυτοι κι αυτοί
μες τον βυθό της σωτηρίας.
Και τα πουλιά πετάνε για να μη βυθιστούνε.
Το χώμα ξερό. Λειψυδρία.
Διψάω για ένα υπαρξιακό αύριο.
Το παρόν, οργίζεται κι αυτό.
Σου λένε μη ψωνίζεις για να μη ψωνιστείς.
Στείρα γνώση που με προβληματίζει.
Γνώμες, γνώμες, γνώμες
και μάτια πλαγιαστά κρυφοκοιτάζουν,
που μόνο αυτό τους νοιάζει.
Και η λογοτεχνία; Έγινε οθόνη.
Το χέρι αχρείαστο. Το μυαλό έτοιμο.
Συγκεντρωνόμαστε στο ''όλο'' και χανόμαστε.
Συνοχή: η άλλοτε συνήθεια του χθες.
Και την ψάχνω σ' αυτό το κάτι που πατώ,
που ονομάζεται γη, μα δε τη βρίσκω.
Μπορώ να πω τουλάχιστον όμως,
πως μέσα μου υπάρχει ακόμη.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 19-11-2011