Οι δαίμονες

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>Οι δαίμονες</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>Οι δαίμονες</b><p>Δημιουργός: Evita[Iris], <i>εVα</i><p><i> </i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>Κάποτε νομίζαμε ότι οι δαίμονες κρύβονται κάτω από το κρεβάτι μας.<br />
Ανάβαμε το φως, αφήναμε τις πατούσες μας να αγγίξουν το πάτωμα και κοιτάζαμε κάτω από το κρεβάτι.<br />
Και μας ξανάπαιρνε ο ύπνος μέχρι που φοβόμασταν και πάλι.<br />
<br />
Τώρα μεγαλώσαμε.<br />
Οι δαίμονες δεν κατοικούν πια κάτω από το κρεβάτι. Την θέση τους έχουν πάρει η σκόνη και η παγωνιά. Τώρα οι δαίμονες κατοικούν μέσα μας.<br />
<br />
Μόνο που δεν μπορούμε απλά να ανάψουμε το φως και να βεβαιωθούμε ότι όλα είναι καλά.<br />
Δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα πια, όπως και τόσες άλλες καταστάσεις που αντιμετωπίζαμε τόσο διαφορετικά ως παιδιά.<br />
<br />
Οι δαίμονες πια κατοικούν μέσα μας, μας τρώνε τα σωθικά, μας πολεμούν μέχρι θανάτου. Μας κάνουν να θυμόμαστε πράγματα που θέλουμε να ξεχάσουμε, κομμάτια αναμνήσεων που θάβουμε κάτω από σωρούς τύψεων και παρηγορητικών λογυδρίων. Είναι διαρκής η σύγκρουση μεταξύ της καλής μας πλευράς, που ζητά το λογικό, και της συναισθηματικής μας πλευράς, της δαιμονικής μας πλευράς που αφήνεται στο συναίσθημα, στο πάθος, στο αυθόρμητο που μας καταστρέφει, μας σέρνει στα πιο απόμερα, μοναχικά, επικίνδυνα μονοπάτια, μας ρίχνει στο έδαφος με πάταγο και μας κάνει να σφαδάζουμε από πόνο, έναν πόνο που μοιάζει με μαχαίρι που βυθίζεται στο στομάχι μας. Είμαστε δέσμιοι των δαιμόνων που ζουν μέσα μας και μας έχουν υποτάξει, μας αναγκάζουν να ενεργούμε όσο πιο λανθασμένα γίνεται, να χαιρόμαστε για λίγο και να βυθιζόμαστε στη θλίψη, να βυθίζουμε τα θραύσματα του γυαλιού στην σάρκα μας και μετά να ουρλιάζουμε από τους πόνους, το αίμα που σχηματίζει ένα μικρό ποταμάκι...<br />
<br />
Καμιά φορά, σαν ξαπλώνω στο κρεβάτι μου το βράδυ, και τα βλέφαρά μου χαμηλώνουν σιγά-σιγά, μπορώ να δω, εμπρός στα μάτια μου, να περνάει, σαν ταινία θαρρείς, η ζωή που έζησα και η ζωή που δεν έζησα, σαν δυο ταινίες διαφορετικές, η δεύτερη συνέχεια της πρώτης. Και εκείνο το τέρας, το δύσμορφο αυτό πλάσμα που κατοικεί μες στο στήθος μου, γρυλίζει από θλίψη και οργή και τρελή επιθυμία να δραπατεύσει, να ερωτευθεί, να αγαπηθεί και να κυλιστεί στο χορτάρι, να νιώσει τον καυτό ήλιο στο μέτωπό του, να ζήσει...Και τα μάτια μου κλείνουν, οι επιθυμίες μου κοιμούνται, μέχρι που το πρώτο φως της ημέρας αποκαλύπτει τη γύμνια και πάλι...Και η μοναξιά επιστρέφει στην ασφάλεια της αγκαλιάς μου, όπως το πουλί στη φωλιά του...[I]<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 07-12-2011</td><td valign=top></td></table><br />