Κρυφά

Δημιουργός: azoritis, Γιώργος

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Σε μονοπάτια σκοτεινά
κι'αυτό το χρόνο μου, περιπλανήθηκα
σε σκοτωμένα δειλινά
και νύχτες μόνες, να μη φύγω κρύφτηκα.

Πως τρέμω κάποια πρωινά
που όλες μου τις μέρες βάφουν κόκκινες
να μη χαθούμε στη νυχτιά
αλλά καμιά φορά γι'αυτό δεν ρώτησες.

Κι'όπως το δάκρυ στη καρδιά
με πλημμυρίζει και τρυπά τα φράγματα
όλο πετιούνται τα παλιά
μα και καινούργια δεν γεννιούνται θάματα.

Και αγριεύει η ματιά
ο νους κλειστός δεν βλέπει φτερουγίσματα
αχ κρίμα, φεύγουν τα πουλιά
δεν θέλουν να πετούν σ'αυτά τα μνήματα.

Και όλο λέω φτάνει πια
θα ξεμπερδεύω με παλιά μας κρίματα
μα φεύγεις κι'έρχεσαι ξανά
ζωή μου άλλα φέρνεις αμαρτήματα.

Κλαίω ψυχή μου στα κρυφά
γιατί δεν ξέρω αν γι'αυτά γεννήθηκα
να ζούμε χρόνια σκοτεινά
τον ήλιο κλέψαν και γω δεν ρωτήθηκα.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 08-12-2011